قند پارسی در دیار هند (پژوهشی در سبک غزلیّات غلام احمد احمدی مدراسی)

غلام احمد احمدی مدراسی از جمله شاعران ناشناخته­ی پارسی­گوی هنـد است که در اواخر دوره­ی تیمـوریان مـی­زیستـه؛ تنـها اثـر باقی­مانـده از  این سراینده، منتخبی از غـزلیّـات او است کـه نسخه­ای خطّی از آن در کتابخانه­ی مجلس نگهـداری می­شـود. احمـدی مدراسی را می­توان در ردیف شـاعران درجه­ی دوم این دوره به شمار آورد؛ شاعرانی که شاید در قالب­ها و مضامین شعر فارسی تحوّلی پدید نیاورده­اند؛ امّا شعرشان نمودی از نخستین حرکت­ها برای آغاز دوره­ای است که بعدها به بازگشت ادبی شهرت یافت و انگیزه­ی پرداختن به چنین سراینده­ای در این مقاله نیز همین نکته است. غزل­های احمـدی مدراسی چه از نظر لفـظ و چه از نظر محتوا و مضمـون، به شـعر شاعران سبک عراقی شبیه است. اشعار او ساده، روان و از تکلّف و پیچیدگی به دورند و از تشبیهات و استعارات غریب و مضمون­پردازی­های دور از ذهن سبک هندی در سروده­های او خبری نیست. روش این پژوهش، تحلیل سبکی غزلیّات شاعر است.