بررسی و مقایسه ی موسیقی بیرونی غزل های

سیف فرغانی از جمله شاعرانی است که در کتاب های تذکره از وی نشانی نیست. خوانندگان با مطالعه ی شعر او به والایی مقامش در قصیده و غزل پی می برند. او در غزل هایش بارها، مستقیم و غیرمستقیم به پیروی خود از سبک و شیوه ی سخن سعدی اشاره کرده است. این پژوهش بر آن است تا موسیقی بیرونی (عروض) غزل های سیف فرغانی را بررسی کند، در بیش تر موارد با موسیقی بیرونی غزل های سعدی نیز مورد بررسی، مقایسه و نقد و تحلیل قرار دهد. سیف و سعدی در غزل هایشان از بحرهای عروضی یکسان بهره گرفته اند. وزن های به کار رفته در غزل های سیف، سنگین و باوقارند ولی وزن های غزل های سعدی روا ن تر و شادترند، به عبارت دیگر در وزن های غزل های سیف هجاهای بلند و در غزل های سعدی، هجاهای کوتاه، برجستگی دارند. در غزل های سیف وزن های متناوب و دَوری کم تر به کار رفته است. تسکین ها (سکته ها)ی عروضی درون مصراعی که باعث افزایش سنگینی و غمگینی وزن شعر می شوند، در غزل های سیف بیش تر است. هر دو از به کار بردن وزن های نامطبوع، که ذوق سلیم آن ها را نمی پسندد، دوری جُسته اند. برخی ویژگی های شعر سبک خراسانی: تشدید مخفّف، اسکان ضمیر و حذف مصوّت کوتاه در غزل های سیف وجود دارد.