اثر درمان با پالس الکترومغناطیس بر ریز ساختارهای بافت استخوان ران در موش های آزمایشگاهی اواریکتومی شده

زمینه و هدف: استئوپروز یک بیماری متابولیک استخوان است. برخی سودمندی میدان الکترومغناطیسی را بر استخوان گزارش کرده اند. هدف این مطالعه، ارزیابی اثر پالس الکترومغناطیس بر استحکام ران و ریز ساختارهای استخوان در  مدل تجربی پوکی استخوان بود. روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، 30 سر موش آزمایشگاهی  در 3 گروه کنترل، ovx و ovx+pem تقسیم شدند. گروه ovx+pem از هفته 12 پس از عمل، به مدّت 10 هفته (3روز در هفته) تحت درمان با پالس الکترومغناطیس (با شدّتmt4/2و فرکانس hz5/7) به مدّت 30دقیقه قرار گرفت. سپس استخوان های ران آنها برای تعیین استحکام و ریزساختارهای بافت استخوان (ضخامت استخوان های ترابکولار و کورتیکال و فواصل استخوان های ترابکولار) برداشته شد. برای بررسی ریز ساختارها، نمونه ها با h&e; رنگ آمیزی و توسط روش هاورد اندازه گیری شدند. داده ها به وسیله آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفه، تحلیل واریانس با اندازه گیری های تکراری و تست تعقیبی شفه توسط نرم افزار spss (ویرایش 16)، تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: با وجود وزن اولیه یکسان موش های هر سه گروه (15/0p=)، وزن آزمودنی ها پس از 12 و 22 هفته از اواریکتومی افزایش معنی داری یافت (05/0>p). ضخامت استخوان های کورتیکال، ترابکولار و استحکام استخوان ران در گروه  ovx (به ترتیب: 90/5±80/220x=، 001/0>p؛ 73/5±34/90x=، 001/0=p؛ 07/1±15/5x=، 002/0=p) و ovx+pem (به ترتیب: 02/6±40/255x=، 001/0>p؛ 43/3±50/113x=، 008/0=p؛ 11/1±00/8x=، 015/0=p) نسبت به گروه کنترل (13/5±36/232x=،06/5±50/100 x=،16/1±95/6x=) به طور معنی داری کاهش یافت. ضخامت کورتیکال، ترابکولار و استحکام استخوان در گروه ovx+pem نسبت به اوراکتومی به طور معنی داری افزایش یافت (001/0>p) و کاهش معنی داری در فاصله بین ترابکولارها در گروه ovx+pem (87/2±60/111x=) نسبت به ovx(74/4±40/127x=) وجود داشت (001/0>p). نتیجه گیری: پالس الکترومغناطیس به عنوان یک درمان غیر تهاجمی، می تواند اثرات سودمندی در بهبودی پوکی استخوان داشته باشد.