مقایسه دو مقیاس آرامبخشی- بی قراری و آنالوگ دیداری در تعیین وضعیت آرامش بیماران

اهداف: فراهم کردن آرام بخشی به صورت صحیح در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه به منظور کاهش ناراحتی و اضطراب آنان از اهمیت بسزایی برخوردار است. بر این اساس‏، کارکنان بخش ویژه نیازمند ابزارهایی به منظور اندازه گیری آرام بخشی موثر در این بیماران هستند. این پژوهش با هدف ارزیابی وضعیت آرام بخشی بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه با مقیاس آرام بخشی- بی قراری (sas) و مقایسه نتایج آن با مقیاس آنالوگ دیداری (vas) انجام شد. ابزار و روش ها: در این پژوهش از نوع همبستگی در سال 1394، 106 بیمار بستری در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان قائم مشهد به روش نمونه گیری سهمیه ای انتخاب شده و مورد بررسی قرار گرفتند. وضعیت آرام بخشی این بیماران با استفاده از نسخه فارسی اعتباریابی شده مقیاس آرام بخشی- بی قراری و مقیاس آنالوگ دیداری مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تحلیل داده ها، از نرم افزار آماری spss 20 و آزمون آماری ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده شد. یافته ها: بین مقیاس آرام بخشی- بی قراری و مقیاس آنالوگ دیداری، همبستگی مثبت و معنی داری مشاهده شد (001/0p<؛ 824/0=r). بالاترین نمره در مقیاس sas که 6 بود معادل با نمره 3 در مقیاس vas بود و به طور کلی با افزایش نمره sas، نمره vas نیز افزایش می یافت. نتیجه گیری: مقیاس آرام بخشی- بی قراری و مقیاس آنالوگ دیداری از همبستگی بالایی در ارزیابی آرام بخشی برخوردار هستند. بنابراین می توان sas را به عنوان ابزاری معتبر در بخش درمانی مورد استفاده قرار داد.