مقایسه خودتخریب گری روان شناختی بر پایه خودشناسی، خودانتقادی و احساس شرم و گناه در افراد سالم، بیماران اتوایمیون و بیماران غیراتوایمیون

هدف: هدف پژوهش حاضر، برپایه نظریه همگونی غایی، مقایسه خودتخریب گری در سه گروه افراد سالم، بیماران اتوایمیون و بیماران غیراتوایمیون بود. روش: در پژوهش پس رویدادی حاضر 130 بیمار اتوایمیون، 111 بیمار غیراتوایمیون و 151 دانشجوی دانشگاه تهران به شیوه در دسترس مورد بررسی قرار گرفتند. برای گردآوری داده ها مقیاس خودشناسی انسجامی، پرسش نامه احساسات شخصی و مقیاس سطوح خودانتقادی به کار رفت. تجزیه و تحلیل داده ها با کمک نرم افزارهای spss-12 و lisrel-8.72 انجام شد. برای ارزشیابی مدل ساختاری شاخص های مجذور کای، شاخص نیکویی برازش (gfi)، شاخص نرم نشده برازندگی (nnfi)، شاخص برازندگی تطبیقی (cfi)، شاخص برازندگی افزایشی (ifi) و ریشه میانگین مجذور خطای تقریب (rmsea) به کار رفت. یافته ها: یافته ها نشان گر برازندگی الگو در هر سه گروه افراد سالم (0280/0=p، 5=df، 55/12=2)، بیماران اتوایمیون (00001/0=p، 5=df، 06/31=2) و بیماران غیراتوایمیون (00006/0=p، 5=df، 75/26=2) بود. مقایسه سه گروهی نیز نشان داد سه گروه با یکدیگر تفاوت دارند (00001/0=p، 25=df، 90/510=2). افزون بر این فرض های lx=ps، lx=in و td=in نیز مورد آزمون قرار گرفت که در تمامی موارد میان سه گروه تفاوت وجود داشت. نتیجه گیری: یافته ها در بافت نظریه همگونی غائی قابل تبیین است: به دلیل توازی اهداف، خودتخریبی ایمنی با خودتخریبی روان شناختی همراه است.