اثر دستورالعمل های کانون توجه بیرونی و درونی در افراد مستقل از زمینه و وابسته به زمینه بر عملکرد و یادگیری پرتاب دارت

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر دستورالعمل­های کانون توجه بیرونی و درونی در افراد با سبک­های شناختی مستقل از زمینه و وابسته به زمینه بر عملکرد و یادگیری مهارت حرکتی پرتاب دارت می­باشد. در­این­راستا، آزمون گروهی تصاویر پنهان­شده در بین 112 دانشجوی دختر سالم راست­دست دانشگاه ارومیه در دامنۀ سنی 26ـ24 سال که تجربه­ای در مهارت پرتاب دارت نداشتند توزیع شد. براساس نمرات به­دست­آمده از آزمون، 48 نفر به­صورت تصادفی در چهار گروه 12 نفری مستقل از زمینه با دستورالعمل کانون توجه درونی، وابسته به زمینه با دستورالعمل کانون توجه درونی، مستقل از زمینه با دستورالعمل کانون توجه بیرونی و وابسته به زمینه با دستورالعمل کانون توجه بیرونی قرار گرفتند. شرکت­­کنندگان تکلیف پرتاب دارت را به­مدت سه جلسه و هر جلسه، پنج دسته کوشش شش تایی را با دستورالعمل کانون توجهی مربوط به گروه خود تمرین کردند. بلافاصله پس از مرحلۀ اکتساب (همانند پیش­آزمون (یک دسته کوشش 10 تایی)) پس­آزمون اجرا گردید و سپس، با فاصلۀ 48 ساعت بی­تمرینی و بدون ارائۀ هرگونه دستورالعمل، آزمون یادداری (یک دسته کوشش 10 تایی) انجام شد. تحلیل یافته­ها با استفاده از آنووای دوطرفه نشان می­دهد که اثرهای اصلی و نیز اثر متقابل در پس­آزمون معنادار نمی­باشد (p>0.05)؛ اما مقایسۀ میانگین­ آزمون یادداری گروه­ها با استفاده از آنووای دوطرفه، تفاوتی معنادار را نشان می­دهد (p<0.05).            علاوه­براین، به­منظور بررسی اثر متقابل از آزمون تی مستقل با تصحیح بونفرونی استفاده گردید. یافته­ها اختلاف معنا­داری را بین دو گروه مستقل/ وابسته به زمینه با دستورالعمل­های کانون توجه درونی و نیز بین دو گروه وابسته به زمینه که با دستورالعمل­های متفاوت کانون توجه درونی و بیرونی آموزش دیده بودند نشان می­دهد (p<0.012).  به­طورکلی، این پژوهش نشان می­دهد که کانون توجه بیرونی، مزیتی برای یادگیرندگان وابسته به زمینه می­باشد و کانون توجه درونی نیز ویژگی برجسته­ای برای یادگیرندگان مستقل از زمینه محسوب می­شود.