ارزیابی اثر ضد دردی تجویز تیموکینون در موش صحرایی دیابتی و تعیین نقش پراکسیداسیون لیپیدی سرم

مقدمه و هدف: هیپرآلژزی یکی از علائم دیابت قندی محسوب می­شود که کیفیت زندگی افراد مبتلا را تحت تأثیر قرار­می­دهد. تیموکینون مشتق از سیاهدانه دارای آثار ضد­دیابتی و ضد­التهابی است. در این بررسی اثر ضد­دردی آن در موش­های صحرایی دیابتی­شده توسط استرپتوزوتوسین مورد ارزیابی قرار­گرفت.    مواد و روش ها: موش­ها به گروه­های کنترل, کنترل تحت تیمار با دوز بالای تیموکینون، دیابتی، کنترل و دیابتی دریافت­کننده سدیم سالیسیلات، دیابتی و دیابتی­های تیمار­شده با دوز پایین یا بالای تیموکینون تقسیم شدند. تیموکینون در دو دوز 5/2 و 5 میلی­گرم بر کیلوگرم (داخل صفاقی) بعد از یک هفته از القای دیابت توسط استرپتوزوتوسین به مدت 5 هفته تجویز شد.   یافته­ها: تیموکینون موجب کاهش معنی­دار نمرات درد موش­های دیابتی در دو مرحله حاد و مزمن آزمون فرمالین شد (05/0p<) و تزریق سدیم سالیسیلات نمره درد را در مرحله مزمن به­طور معنی­دار کاهش­داد (01/0p<). به­علاوه، تجویز تیموکینون به موش­های دیابتی یک کاهش معنی­دار در مدت زمان تأخیر در بیرون کشیدن دم در مقایسه با گروه کنترل ایجاد­نکرد؛ همچنین، تیموکینون میزان مالون دی­آلدئید را در سرم موش­های دیابتی به­طور معنی­دار کاهش­داد (05/0p<)   نتیجه­گیری: تجویز تیموکینون موجب کاهش معنی­دار شدت درد در دو مرحله حاد و مزمن آزمون فرمالین در مدل تجربی دیابت قندی می­شود و بر آستانه درد حرارتی تأثیر­ندارد و بخشی از این اثر از طریق کاهش پراکسیداسیون لیپیدی در نواحی محیطی بدن به­انجام­می­رسد.