Seyyid İbrahim-i Enverî nin Esmâ-i Hüsnâ Şerhi

Seyyid İbrahim-i Enverî (ö. 1870’den sonra), Girit Adası’nda defterdarlık görevinde bulunup emekli olmuş ve Mevlevî tarikatına mensup bir esmâ-i hüsnâ şârihidir. Klasik Türk edebiyatında türü hem mensur manzum biçimde kaleme alınmıştır. Esmâ-i hüsnâyı devamlı okuyan anlamına nüfuz etmek isteyen Enverî, kendi gibi Arapça’yı çok iyi bilmeyen kimseler, zikir yapanlar seyr-i süluk çıkaran tasavvuf erbabının daha anlaması için çeşitli eserlerden faydalanarak şerh almıştır. Bu minvalde Müstakimzâde Süleyman Sadeddin’in 1202/1788) Tarhu’l-Ma’nâ fî Şerhi’l-Esmâ isimli şerhi, İbrahim Nureddin’in 1286/1869-70) Ferâ’idü’l-le’âlî Beyânî Esmâi’l-müte’âlî Vahîd Paşa’nın 1828) Mirkât-ı Münâcât (Şerh-i Kasîde-i Dimyâtiyye) adlı Dimyâtiyye şerhlerini merkeze alarak eser yazmıştır. Makalenin giriş bölümünde hüsna türünün önemine değinilmiş belli başlı eserler zikredilerek mezkur tür hakkında umumi bilgi verilmiştir. İnceleme Enverî’nin eserinden hareketle hayatı hakkındaki bilgiler verilmiş, kullandığı kaynaklara değinilmiş, kaynak ile karşılaştırmaya tabi tutularak şarihin metodu açığa çıkarılmaya çalışılmıştır. Ayrıca biyografisi bazı ihtilaflı noktaların bulunduğu Şeyh Nuredddin’in üzerinde mahsusen durularak güncel kaynaklardan yararlanılmış ek Son bölümde tablo şeklinde aldığı eser, yazarın biçimsel özelliklerine bağlı kalınarak bilinen tek nüshası üzerinden tranksribe edilerek metin tenkidi gerçekleştirilmiştir.