SANATIN TOZUNU ALMAK: GÜNDELİK HAYAT VE FEMİNİST SANAT

Dünyanın son dönemde geçirdiği pandemi süreci karantina koşullarını gerektirmiş, insanlar için ev hayatı ve evdeki rutin daha önemli hale gelmiştir. Bu ise toplumsal cinsiyet ayrımıyla çoğunlukla kadınların sorumluluğu olarak belirlenmiş içi gündelik emeğin fazla sarf edilmesi gereğini ortaya çıkarmıştır. Makalede emek, görünmez emek tanımlanan fiziksel işler ile sorumluluk almaya bağlı zihinsel yük iki biçimde ele alınmıştır. Mevcut durum, özellikle entelektüel üretim yapan kadının bütün bu sorumluluklar içinde yaratıcı faaliyetinin nasıl mümkün olabileceğini düşünmeyi gerekli kılar. makale, kişisel hayatta sorumlulukları üretimi üzerine düşünme pratiğinden yola çıkarak sanatçı pratiklerine, ayrıca feminist teori sanatın evi, bakım terimiyle formüle edilen işleri sorunsallaştırdığına odaklanan bir araştırmadır. Makale, söz konusu üretiminin koşullarda ne şekilde olabileceğini, edebiyat alanındaki yaklaşımları da alıp tartışarak, hiyerarşik “yukarı” yerleştirilen “aşağı” hayat zorunluluklarını birleştirebilmenin önemini işaret etmektedir. Bunu yapmak öncelikle “doğal” görevi olduğu ezberini tartışmak gerekmiştir. Böylece üretimin maskülen, sorumlulukların feminen kalıplara hapsedildiği eşitsizliğine dikkat çekilmiş, sanat en ideal modeli sunulan deha-erkek tanımına, “erkekleşme”nin dayatılmasına itiraz edilmiştir. Kadınların kendilerini benimseme zorunluluğunda hissetmeleri Virginia Woolf’un “evdeki melek” kavramlaştırması üzerinden tartışılmıştır. 1970’lerden itibaren Batı’daki örneklerine bakılmış, Türkiye’de sorunsallaştıran kolektif olan KRE’nin üretimleri incelenmiştir. sanatta yaşamı yadsımayan yöntemi hem teorik tartışmalar de sanattan seçilen örnekler öne çıkarmak amaçlanmıştır