Poezja otwartych ran. Stygmateksty Teresy Ferenc

Niniejszy artykuł stanowi propozycję odczytania poezji Teresy Ferenc przez pryzmat feministycznej polityki żałoby. Posługując się pojęciem „stygmatekstu”, ukutym Hélène Cixous, wskazuję, że w centrum wyobraźni twórczej poetki znajduje otwarta rana. Figura ta odsyła ona nie tylko do tragedii, jaką była pacyfikacja Soch, rodzinnej wsi poetki, ale też szczególnie rozumianej, ponadjednostkowej więzi z matką. Matczyność funkcjonuje bowiem u jako synekdocha stygmatyzowanej inności. Poezja otwartych ran staje zatem nieodzownym elementem programu etycznego Ferenc, wymierzonego fallogocentryczną logikę wojny, śmierci i zniszczenia.