Halife Mu‘izz-Lidînillâh döneminde (341-365/953-975) Fâtımî-Endülüs Emevî Mücadelesi

İslâm Tarihinde Şiî ve Sunnîler siyasî dinî bir takım saikler sebebiyle birbirleriyle sürekli mücadele halinde olmuş iki fırkadır. öncesi Hâşimî-Emevî çekişmesine dayanan rekabet Hz. Peygamber sonrası Emevî Abbâsî dönemlerinde yaşanan bazı trajedik hâdiselerden ötürü tamamen hasmâne merkezli boyuta evrilmiştir. İki taraf arasındaki doğuda Sunnîliğin, erki ellerinde bulundurmalarından Şiîler’e karşı hegemonyası şeklinde cereyan ederken batıda IV/X asırda Şiî/İsmâîlî mezhebine mensup Fâtımîler’in kurulmasıyla Endülüs Devleti ile askerî olarak karşıya gelmesi etmiştir. İsmâîlî doktrin gereği dünya hâkimiyeti görüşünü benimseyen Fâtımîler bu çerçevede Emevîleri’ni ortadan kaldırılması gereken unsur görmüşler kuruldukları andan itibaren devlet merkezlerini Mısır’a taşıdıkları 362 (973) yılına kadar hedef için gayret etmişlerdir. dördüncü Halifesi Mu‘izz-Lidînillâh Emevîleri’ne verilen mücadelede başı çeken kişi olmakla dikkatleri üstüne çekmektedir. Onun döneminde daha çok Mağrib arasında birçok söz konusu mücadelelerde Fâtımîler, hem Endülüs’ü tehdit eder hale gelmişler de Mağrib’de pozisyonlarını sağlamlaştırma imkânı yakalamışlardır. Ülkemizde üzerinde pek durulmayan Fâtımî-Endülüs Emevîleri ilişkilerinin en hareketli devresini inceleyeceğimiz çalışmanın öncelikli hedefi ikili ilişkilerin serencamını ele alarak dönemin fotoğrafını çekmeye çalışmak olacaktır.