با توجه به قدمت درخشان صنایع نساجی و پوشاک در ایران، امروزه این صنایع دچار چنان رکودی شده اند که به عنوان بحران زده ترین صنایع کشور در دهه اخیر به شمار می روند. مشکلات این صنعت از موارد اقتصادی خارج گشته و در برخی موارد تبدیل به مشکلات امنیتی، اجتماعی و فرهنگی شده است. بررسی وضع فعلی این صنایع حاکی است صنایع نساجی و پوشاک با مشکلات اساسی نظیر؛ نیروی کار مازاد؛ کمبود سرمایه و وجود ماشین آلات فرسوده؛ عدم کارایی راهبردهای تجاری؛ گسترش قاچاق پارچه و پوشاک؛ کاهش بهره وری عوامل تولید و عدم رقابت پذیری محصولات این صنایع با کالاهای مشابه خارجی در بازارهای داخلی و خارجی در کشور مواجه است. با توجه به اهمیت و سهم بخش نساجی در ارزش افزوده و نیروی کار شاغل در صنعت، موضوع رشد بهره وری در این صنایع باید به طور جدی تری مورد توجه قرار گیرد تا با شناسایی عوامل موثر بر آن، شرایط و زمینه مناسب برای ارتقاء بهره وری در این صنایع فراهم گردد. یکی از عواملی که بر رشد بهره وری کل عوامل و بهره وری عوامل تولید در این صنایع تأثیر گذار است، میزان حجم قاچاق کالا در صنایع نساجی و پوشاک است. در این تحقیق ابتدا مطالعاتی که در زمینه قاچاق و بهره وری در ایران و خارج از ایران انجام گرفته بیان می شود. سپس روند بهره وری جزئی و نهایی عوامل تولید در صنایع بافندگی و پوشاک در دوره زمانی 86-1375 بررسی می گردد. با استفاده از روش های اختلاف عرضه قانونی و مصرف و اختلاف آمار تجاری، حجم قاچاق پارچه و پوشاک در ایران طی سال های 86-1375 برآورد شده است. در نهایت با استفاده از روش ardl به آزمون اثر قاچاق بر رشد بهره وری در صنایع بافندگی و پوشاک پرداخته و نتیجه گیری می شود که متغیر قاچاق اثر منفی و معنی داری بر رشد بهره وری و سطح بهره وری در این صنایع دارد.