هدف از این مطالعه، بررسی گرایش زبان آموزان و معلمان ایرانی در مورد تصحیح غلط های گفتاری و برخی مشخصه های گفتارکلاسی معلم و پاسخ به پنج سوال این تحقیق، می باشد. که هدف از این سوالات، یافتن 1) گرایش زبان آموزان و معلمان مذکر و مونث ایرانی در برابر تصحیح غلط های گفتاری، تمایلات کلی ایشان درمورد 2) نوع غلط های مطلوبشان برای تصحیح، 3) روش های تصحیح غلط، 4) میزان صحبت های معلم، و 5) میزان سرعت صحبت های معلم. برای این منظور، دو نمونه پرسشنامه مورد استفاده قرار گرفت و 327 زبان آموز و معلم زبان مذکر و مونث دانشگاه های باهنر و آزاد و برخی زبانکده های شهر کرمان در این بررسی شرکت نمودند. 10 کلاس نیز بازدید شد. بعد از جمع آوری اطلاعات، ازspss برای محاسبه فراوانی و درصد داده ها استفاده شد. بر اساس نتایج بدست آمده، هم معلمان وهم زبان آموزان، گرایش مثبتی در برابر تصحیح غلط های گفتاری داشتند و غلط های تلفظی و گرامری را مهم تر از غلط های معنایی و گفتمانی بر شمردند. با این وجود، تفات کمی میان تمایلات معلمان و زبان آموزان در مورد روش مطلوبشان در تصحیح غلط ها وجود داشت، که البته اکثریت روش هایی را ترجیح می دادند که موجب شود زبان آموز خود غلط هایش را تصحیح نماید و تصحیح صریح و فوری معلم را نامطلوب دانستند. همچنین بر این باور بودند که سرعت گفتار معلم بایستی نه تند و نه آهسته بلکه طبیعی باشد و نیز میزان صحبت معلم زیاد نباشد، بطوریکه زبان آموز فرصت بیشتری برای تمرین در کلاس داشته باشد. در حالیکه بر اساس کلاس های بازدید شده، اکثر معلمان تنها از روش تصحیح صریح و فوری استفاده نموده، میزان صحبتشان خیلی بیشتر از زبان آموزان بوده وتقریبا در نصف کلاس ها سرعت صحبت معلم طبیعی نبود.