گفتمان هسته ای ایران در چند سال اخیر یکی از چالش برانگیزترین گفتمان های مطرح شده در عرصه ی بین المللی بوده است، به گونه ای که کم تر محفل سیاسی بوده است که در آن سخنی از فعالیت های هسته ای ایران به میان نیامده باشد. نظر به این که گفتمان هسته ای ایران به لحاظ سیاسی از ابعاد مختلف مورد بررسی قرار گرفته است، جای خالی پژوهش هایی که این گفتمان را با رویکردی کاملاً زبانی مورد بررسی قرار دهند محسوس است. این پژوهش بر آن است تا با مقایسه ی گفتمان هسته ای ایران به روایت رئیس جمهورهای ایران و ایالات متحده دریابد که مرزبندی بین خود و دیگری در گفتمان ایشان چگونه بروز می یابد و نیز بازنمایی ایشان از فعالیت های هسته ای ایران چگونه است. بدین منظور چارچوب به کارگرفته شده در پژوهش حاضر تلفیقی از نظام گذرایی هلیدی و مربع ایدئولوژیک ون دایک است. در این پژوهش متن مصاحبه های مربوط به دوره ی اول ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد و جورج دبلیو بوش در چارچوب فوق مورد تحلیل گفتمانی قرار داده شد و پس از تعیین دایره ی خود و دیگری در گفتمان ایشان مشخص شد که در بازنمایی مسئله ی هسته ای ایران به روایت این دو رئیس-جمهور، در گفتمان رئیس جمهوری ایران بیش تر بر نکات مثبت خود و در گفتمان رئیس-جمهوری امریکا بیش تر بر نکات منفی دیگری تأکید شده است. هم چنین در گفتمان رئیس-جمهوری ایران بیش تر فرآیندهای رابطه ای و در گفتمان رئیس جمهوری امریکا بیش تر فرآیندهای مادی به کار برده شده است.