چارچوب نظری این مطالعه شامل یک گزارش عملکردی است و مبتنی بر تعریف شیفرین (1987) از مدل چند بعدی وابستگی مطالب است. این مطالعه 10 نشانگر گفتمان (بنابراین ، بله ، بسیار خوب ، باشه ، می دانید ، خوب ، چون، من فکر می کنم ، منظور من این است که ، در واقع) را با توجه به الگوی عملکردی مشلر(1994) در مورد نشانگرهای گفتمان طبقه بندی می کند. این مطالعه به بررسی مشخصات وقوع این عناصر در گفتار فی البداهه دانشجویان ایرانی آموزش زبان انگلیسی و تضاد آن با مشخصات رخداد همان نشانگرها در گفتار فی البداهه انگلیسی زبانان بومی می پردازد. همچنین به بررسی تاثیر جنسیت در استفاده از نشانگرهای گفتمان در هر گروه (30 نفر دانشجوی ایرانی آموزش زبان انگلیسی و 30 نفر انگلیسی زبان بومی) و نیزبه بررسی میزان آگاهی دانشجویان ایرانی از کاربردهای عملگرای نشانگرهای گفتمان در گفتارشان می پردازد. تجزیه و تحلیل این نتایج را نشان می دهد: تفاوتهایی در استفاده از نشانگرهای گفتمان بین 2 گروه وجود دارد؛ دانشجویان ایرانی آموزش زبان انگلیسی نسبت به انگلیسی زبانان بومی تمایل بیشتری به استفاده از نشانگرهای گفتمان دارند، در میان دانشجویان ایرانی آموزش زبان انگلیسی ، برخی از نشانگرهای گفتمان بیشتر در گفتار مردان تولید شدند و برخی دیگر از نشانگرهای گفتمان در گفتار زنان بیشتربودند؛ مردان و زنان انگلیسی زبان بومی تقریبا به طور یکسان از همه نشانگرهای گفتمان استفاده کردند؛ و در نهایت، نشان داده شده است که اگرچه آگاهی دانشجویان ایرانی آموزش زبان انگلیسی نسبت به کاربردهای عملگرای نشانگرهای گفتمان تقریبا به میزان آگاهی انگلیسی زبانان بومی است، از آنجا که دانشجویان ایرانی آموزش زبان انگلیسی استفاده از نشانگرهای گفتمان را به طور مفرط در گفتار خود تعمیم می دهند، ممکن است که "عملکرد واقعیتگرای استفاده از نشانگرهای گفتمان" را همانند انگلیسی زبان بومی فرا نگرفته باشند و غیر بومی به نظر آیند. این مطالعه نیاز به تقویت مهارت عملکرد واقعیتگرای دانشجویان ایرانی آموزش زبان انگلیسی را در گفتار زبانی بیان می کند.