هدف از پژوهش حاضر مقایسه و اثربخشی آموزش گروهی حل مسئله و مهارت های ارتباطی بر میزان شادکامی و کیفیت زندگی زنان شاغل( مقطع ابتدایی) شهرستان جوانرود بوده است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه معلمان شاغل مقطع ابتدایی شهرستان جوانرود در سال تحصیلی 89-88 بوده که از طریق نمونه گیری تصادفی 42 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند ( 30 نفر در 2 گروه آزمایش و 12 نفر در گروه کنترل). ابزاری که در این پژوهش به کار رفتند عبارتند از : پرسشنامه شادکامی آکسفورد و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی. طرح پژوهش از نوع آزمایشی بود که به طریق زیر اجرا شد: ابتدا یک پیش آزمون به عمل آمد، بدین صورت که پرسشنامه شادکامی و کیفیت زندگی اجرا شد و کسانی را که دارای کمترین نمره در شادکامی و کیفیت زندگی بودند بودند به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. سپس 8 جلسه آموزش حل مسئله و10 جلسه آموزش مهارت های ارتباطی به دو گروه ازمایش داده شد، ولی گروه کنترل هیچ نوع آموزشی دریافت نکردند، بعد پس آزمون از 3 گروه به عمل آمد و بعد از یک ماه بر روی 2 گروه آزمایش وگروه گواه پیگیری انجام شد. برای بررسی اثربخشی آموزش گروهی حل مسئله و مهارت های ارتباطی بر میزان شادکامی و کیفیت زندگی و تحلیل نتایج از آزمون تحلیل واریانس- کوواریانس استفاده شد که نتایج نشان دادند که آموزش گروهی حل مسئله و مهارت های ارتباطی به طور کلی شادکامی و کیفیت زندگی زنان شاغل را در مرحله پس آزمون نسبت به گروه گواه افزایش می دهد و در مرحله پیگیری نتایج دارای ثبات است. وبین آموزش گروهی حل مسئله و مهارت های ارتباطی بر شادکامی و بهبود کیفیت زندگی تفاوت معنی داری یافت نشد بنابراین فرضیه فوق مبنی براینکه بین آموزش گروهی حل مسئله و مهارت های ارتباطی بر شادکامی و کیفیت زندگی تفاوت وجود دارد تائید نشد. واژه های کلیدی: مهارت حل مسئله، مهارت های ارتباطی، شادکامی و کیفیت زندگی.