این آزمایش به منظور مطالعه اثرات سطح و منبع چربی جیره بر ترکیب اسیدهای چرب بدن و سازگاری به آب دریای خزر در ماهی آزاد دریای خزر انجام گرفت. روغن ماهی تن و مخلوطی از روغن های کلزا و سویا (با نسبت 85 به 15) برای تهیه چهار جیره متفاوت در سطح چربی (lf: 10% و hf: 20%) و ترکیب اسیدهای چرب، استفاده شد. جیره ها lffo، lfvo، hffo و hfvo بر مبنای سطح چربی (lf: چربی پایین؛ hf: چربی بالا) و منبع چربی (fo: روغن ماهی؛ vo: روغن گیاهی) طرح شدند. جیره ها به مدت 60 روز به ماهیان پار آزاد دریای خزر (میانگین وزن: 10 گرم) در دمای 11 درجه سانتی گراد خورانده شدند. ماهیان تغذیه شده با جیره ی lffo به طور معنی داری نسبت به ماهیان تغذیه شده سایر جیره ها افزایش وزن کمتری داشتند (p<0/05) . ترکیب اسیدهای چرب بافت بدن شبیه به جیره ای که آنها خورده بودند، بود، اما ترکیب اسید چرب بدن نشان داد که ماهی آزاد دریای خزر، همانند سایر آزاد ماهیان، به خوبی قادر به طویل سازی و غیراشباع سازی اسیدهای چرب c18pufa به اسیدهای چرب c20 و c22 pufa می باشد. توانایی سازگاری به آب دریا به وسیله ی مکان یابی آنزیم na+k+-atpase آبشش (تعداد و مساحت سلول های کلراید) و سنجش کلراید ، سدیم ، پتاسیم و منیزیم سرم و هورمون های متابولیکی نظیر کورتیزول ، gh و igf-i قبل و پنج روز پس از انتقال به آب دریا سنجیده شد. پنج روز پس از انتقال به آب دریا، ماهیان تغذیه شده جیره ی hfvo یا hffo اختلاف معنی داری در الکترولیت های سرم به جز در مورد منیزیم که در تمامی تیمارها پس از انتقال به آب دریا افزایش یافته بود، نشان دادند. اما در ماهیان تغذیه شده با جیره ی lffo غلظت منیزیم، سدیم و پتاسیم پس از انتقال به آب دریا به شکل معنی داری افزایش یافتند ( p<0/05). حضور آنزیم na+k+-atpase و تعداد سلول های اکلراید در ماهیان تغذیه شده با جیره ی lffo نسبت به ماهیان تغذیه شده با سایر جیره ها به شکل معنی داری کمتر بود ( p<0/05). در انتهای دوره ی تغذیه اختلاف معنی داری در سطح gh و igf-iسرم بین تیمارها وجود نداشت ( p<0/05). اما کورتیزول تنها در جیره ی hfvo بعد از انتقال به آب دریا به شکل معنی داری افزایش یافت ( p<0/05). این آزمایش شواهدی مبنی بر افزایش سازگاری ماهی پار آزاد دریای خزر به آب دریای خزر با گنجاندن سطح بالا از چربی جیره و جایگزینی کامل روغن ماهی با مخلوط روغن های گیاهی فراهم آورد.