کودک، به عنوان خالص ترین وجود بشری قابلیت تربیت و برنامه ریزی دارد که این امکان را به ما می دهد که به کمک آموزش های تعریف شده او را از خطرات آینده مصون بداریم. در این میان زندگی اجتماعی و ترس های آمیخته با آن یکی از اساسی ترین معظل های زندگی بشر به شمار می آید. بیماری شتاب زدگی را روزانه همه ما تجربه می کنیم، اضطراب مزمن از دیگر بیماری های شایع این دوره زندگی بشری است. غافل از آنکه همه این ها ریشه در ترس های کودکی مان دارد که درپی نهادینه شدن آن برایمان به مانند غولی شکست ناپذیر می نمایند. در این میان قوانینی که برای ما بزرگسالان تعریف شده است ما را در رویارویی با این مسئله کمک می کند. کودک نیز با این زندگی اجتماعی روبه روست و عموماً برای بقاء به انسانهای دیگر چون مادر و پدرش وابسته است. همیشه سعی شده است که در صورت حذف گزینه والدین از زندگی کودک، نیروهای حامی دیگری را برای کمک به وی در نظر بگیرند در حالی که قدرت ذهنی کودک آنقدر تواناست که با آموزشهای پایه ای، خود قادر به حل مشکلات است. هدف این پژوهش برنامه ریزی این آموزش در شرایطی است که کودک به تنهایی با محیطی مخصوص بزرگسالان روبه رو می شود. وجود علامت ها ومسیرهای راهنما مخصوص وی می توانند به وی آرامش داده و او را از تشویش مخرب دور بدارند. علامت هایی که از آن ها سخن می گوییم آن چیزی نیست که ما در ذهن خود تصور می کنیم، کودک به هر آنچه که می بیند، می بوید، می چشد و لمس می کند به عنوان یک نشانه می نگرد. این پروژه تا به آنجا قابل بسط و توسعه است که کودک بتواند به تنهایی در چنین محیط هایی به تنهایی رفت وآمد کند. این طرح بانک ها، بیمارستان ها، متروها، مراکز خرید، فرودگاه ها و تمامی مراکز عمومی را پوشش می دهد. تایید قطعی کارآیی این پژوهش احتیاج به ماه ها آزمایش بر روی کودکانی با فرهنگ های متفاوت دارد اما در آزمون های اولیه که مبتنی بر روبه رو کردن کودکان با این طرح بوده است، ایشان به آموزش ها پاسخ مثبت داده و به راحتی این علامت ها را برای خود پذیرفته اند.