سیاوش پاکترین قهرمان شاهنامه است که در حدود سه هزار سال پیش از زردتشت می زیست و ما شاهد حضور وی در اوستا ـ قدیمی ترین اثری که از قهرمانان حماسی سخن گفته است ـ هستیم. در متون پهلوی نظیر بندهش و مینوی خرد نیز از نسبت فرزندی وی به کیکاووس و همچنین ساخت گنگ دژ وداستان نامادریش سودابه، البته بسیار محدود سخن گفته شده است. بعد از اسلام فردوسی در شاهکار خود، شاهنامه، بخش قابل توجهی ازتاریخ دوره پهلوانی را به وی اختصاص داده و داستان سودابه و سیاوش و گذر وی از آتش و کشته شدن مظلومانه اش در توران را به تصویر کشیده است. اسطوره سیاوش تأثیر جادویی بر ادبیات فارسی نهاده است و همواره یکی از تلمیحات دلنشینی بوده است که شاعران برای ابراز عواطف خویش از آن سود جسته اند. از جمله این موارد می توان به کاربرد 1.ترکیب «خون سیاوش» اشاره کرد که به تدریج در اثر وفور کاربرد در ادب فارسی مترادف می و باده قرار گرفته است. 2. داستان گذر سیاوش از آتش که احیا کننده آزمایش «ور» در ایران باستان بوده است. 3.سوگ او که گاه آنرا با توجه به «جابجایی اساطیر» با سوگ امام حسین(ع) پیوند داده اند. 4. لحن«کین سیاوش» که توسط نوازنده و موسیقی دان بزرگ دوره ساسانی، باربد به وی اختصاص داده شده است.