در این پژوهش به بررسی سطح فعالیت الکتریکی عضلات راست شکمی، ارکتور اسپینه، بخش فوقانی عضله سینه ای و بخش فوقانی عضله ذوزنقه پرداخته شده است. با مقایسه مقادیر بدست آمده از الکترومیوگرافی میتوان مشخص نمود که در حمل کیف با وزن های متفاوت، هر عضله با چه نسبتی از حداکثر انقباض ارادی خود(mivc) در فعالیت شرکت میکند و اساسا آیا داده های ثبت شده از سیگنالهای الکترومیوگرافی این عضلات هنگامی که وزن کیف تغییر میکند تفاوت معنی داری دارد و چه عضلاتی بیشترین سطح فعالیت الکتریکی را در حمل کیف بصورت کوله پشتی دارا هستند. بدین منظورتعداد 12 دانش آموز پسر مقطع راهنمایی سن : 73/2±58/12 سال ، قد 5/4±83/146 سانتی متر و وزن 47/3±91/40 کیلوگرم انتخاب شدند. هیچکدام از نمونه ها سابقه ی بیماری، آسیب و عمل جراحی در ناحیه عضلات تنه نداشتند. در مرحله نخست قد، وزن، و سایر مشخصات فردی دانش آموزان جمع آوری شد. پس از ثبت اطلاعات اولیه، نظیر قد و وزن و تنظیمات دستگاه الکترومیوگرافی و نرم افزار myodate بر روی کامپیوتر و همچنین اتصال نمودن چسب لیدها به نقاط مشخص شده از چهار عضله دانش آموزان و سپس اتصال الکترودها به آمپلی فایر، تست حداکثر انقباض بیشینه ارادی(mivc) از چهار عضله، در وضعیت های حرکتی مختلف، به عنوان داده مرجع از دانش آموزان به عمل آمد. سپس دانش آموزان برای حمل کیف با سه وزن مختلف آماده شدند. در این قسمت هر دانش آموز با سه وزن 10، 15 و 20 درصد وزن خود، کیف را در حالت ایستا و بصورت کوله پشتی(دو بند بر دوش) حمل میکرد. داده ها برای هر وزن به مدت 15 ثانیه از عضلات سمت راست(سمت غالب) دانش آموزان ثبت میشد. همچنین محتویات کیف کاملا با وضعیت کیف مدرسه دانش آموزان شبیه سازی شده بود و وزن های مختلف بطور تصادفی انتخاب میشد تا نتایج تحت تاثیر خستگی ناشی از بارهای قبلی قرار نگیرد. برای تعیین شاخص های مرکزی(میانگین)، پراکندگی(انحراف معیار) و حداقل و حداکثر نمرات از آمار توصیفی و برای تجزیه و تحلیل داده ها و آزمون فرضیه های پژوهش از آزمون t همبسته استفاده شده است. داده های بدست آمده عبارتند از : برای حمل با 10 درصد وزن، سطح فعالیت الکتریکی عضلات به عنوان نسبتی از حداکثر انقباض ارادی بیشینه (به درصد)، عبارت بود از: سطح فعالیت عضله راست شکمی 5935/1 ± 7850/3، سطح فعالیت عضله ارکتور اسپینه 8871/4 ± 3625/15، سطح فعالیت بخش فوقانی عضله ذوزنقه 5837/2 ± 1792/30 ، سطح فعالیت بخش فوقانی عضله سینه ای بزرگ 4193/3 ± 5433/11، برای حمل با 15 درصد وزن فرد، سطح فعالیت عضله راست شکمی 9114/1 ± 4433/4، سطح فعالیت عضله ارکتور اسپینه 7853/4 ± 8458/17، سطح فعالیت بخش فوقانی عضله سینه ای بزرگ 0994/3 ± 5967/10، سطح فعالیت بخش فوقانی عضله ذوزنقه 0205/2 ± 5400/31 و برای حمل کیف یا 20 درصد وزن فرد، سطح فعالیت الکتریکی عضلات عبارتست از: عضله راست شکمی 1968/2 ± 5292/5، عضله ارکتور اسپینه 0403/4 ± 2417/11، بخش فوقانی عضله سینه ای بزرگ 0815/3 ± 7892/9 و بخش فوقانی عضله ذوزنقه 9684/1 ± 3867/26 .نتایج تحلیل فرضیه ها با استفاده از روش آزمون t همبسته نشان داد که بین تغییرات الکترومیوگرافی (سطح فعالیت) عضلات راست شکمی، ارکتور اسپینه، بخش فوقانی ذوزنقه و سینه ای بزرگ در حمل کیف با وزنهای 10، 15 و 20 درصد وزن فرد تفاوت معنی داری وجود دارد(p<0/05) و همزمان با افزایش وزن کیف، سطح فعالیت عضلات افزایش پیدا میکند. همچنین این نتایج نشان داد که در حمل کیف با وزنهای مختلف با افزایش وزن کیف، بیشترین سطح فعالیت را به ترتیب، بخش فوقانی عضله ذوزنقه، عضله ارکتور اسپینه، بخش فوقانی عضله سینه ای بزرگ و عضله راست شکمی، دارا هستند.