شکار مهمّ ترین عامل برای بقای حیات انسان نخستین بود، امّا با گذر زمان و تحوّل در زندگی بشر اغراض دیگری نظیر تفریح و سرگرمی با آن توأم شد. آنچه از آثار ادبی فارسی در این زمینه بر می آید، بیانگر این نکته است که شکار نزد ایرانیان متمدّن همواره از آیین های تفریحی، تفنّنی و ورزشی بوده و به طبقه ی شاهان، بزرگان، درباریان و پهلوانان اختصاص داشته است، حال آن که در نزد سایر اقوام تا مدّت ها از ضرورت های ادامه ی زندگی به شمار می رفته است. در شعر فارسی بیشتر، قصاید مدحی و مثنوی های حماسی ـ غنایی عرصه ی طبع آزمایی شاعران در سرودن شعر شکار است. شالوده ی شعر یا متن نخجیرگانی شامل وصف زمان، مکان و چگونگی شکار، وصف ابزار، توصیف حیوانات شکاری، توصیف شکارچی و بیان نتیجه ی شکار است. تعداد معدودی از شاعران و نویسندگان ادب فارسی در آثار خود تصویر کاملی از این موضوع ارائه داده اند و دیگر شاعران آن را دست مایه ی مضمون پردازی ها و تصویر آفرینی های تغزّلی، حکمی، انسانی و عرفانی خود قرار داده اند. نثرهای تاریخی، داستانی و ادبی فارسی از دیگر عرصه های خلق موضوع شکار بوده است. این رساله کوششی است در باز نمایاندن موضوع شکار با تمامی ملزومات آن در کامل ترین نمونه های ادبی از این موضوع از آغاز تا دوره ی معاصر. کلمات کلیدی: شکار، ملزومات آن، ادبیات فارسی.