هنگامی که به نگرشهای آن دوره نیز نگاهی می افکنیم همچنان حیرت افزوده می گردد. زیرا هم عنصر زمان و هم عنصر مکان در سلسله مراتب وجوداز خاک تا افلاک تلطیف می گردند و گونه دیگری یعنی عدم کوشش نگارگر برای ایجاد وهم بعد سوم، حضور نور در همه جای تصویر، نبود سایه روشن، همارایی بر اساس هندسه کیفی، و دیگر عناصر توجه می شود، این پرسش در اندیشه شکل درنگی ژرف نگرانه بر نگاره های ایرانی پدید آمده در مکتب هرات کافی است تا بیننده را با ویژگیهایی روبه رو سازد که در یک پرده تصویر رویکردی عکس گونه یا طبیعت گرا یافت نمی شود. هنگامی که بدین ویژگیها می گیرد: به راستی هنرمند زمان و مکان را چگونه می اندیشیده و چگونه در نگاره می نشانده است؟ می شوند. آیا این نگرش در اندیشه هنرمند تافته است؟ پاسخ باید آری باشد زیرا به هر حال هنرمند زاده زمانه و زمینه خویش است