زمانبندی اجرای بهینه ی وظیفه ها در اکثر موارد یک مساله از مرتبه ی زمانی غیرچندجمله ای است و در نظر گرفتن وابستگی بین وظیفه ها منجر به افزایش پیچیدگی مساله می شود. این مسایل در برگیرنده ی سیستم های بی درنگ نیز می شوند. از آنجا که در سیستم های بی درنگ مسایل زمانی از حساسیت بیشتری برخوردار هستند، الگوریتم زمانبندی و در نظر گرفتن عامل های موثر بر زمان اهمیت فوق العاده ای دارند. در این پایان نامه، زمانبندی زیربهینه ای برای سیستم های بی درنگ سخت در محیط چندپردازنده ای ناهمگن با توجه به محدودیت های زمانی از جمله زمان بارگذاری دوباره ی حافظه ی نهان پردازنده ها به کمک الگوریتم ژنتیک ارایه شده است، به طوری که هدف آن کمینه کردن همزمان زمان تکمیل کل وظیفه ها و تعداد پردازنده های مورد نیاز برای برآورده شدن تمام ضرب الاجل ها است. همچنین تعمیم مساله زمانبندی سیستم های چندپردازنده به کمک الگوریتم های ژنتیک به نحوی که برای سیستم های بی درنگ اعم از بی درنگ سخت و بی درنگ نرم، و سیستم های بدون محدودیت زمانی مناسب باشد، مد نظر قرار گرفته است.