چکیده ندارد.

طرح جنگلداری خلیل محله عباس آباد بهشهر یکی از قدیمی ترین طرحهای جنگلداری شمال ایران است. این طرح در سال 1342 پس از مطالعه اولیه با شیوه تک گزینی، تصویب و مورد اجرا قرار گرفت و تاکنون 4 دوره 10 ساله از آن بهره برداری شد. نتایج حاصل از چهار دهه اجرای شیوه تک گزینی در مقایسه با وضعیت اولیه آن در قطعات 101 و 102 به مساحت 89 هکتار در دو مقطع زمانی 1342 و 1386 مشخص نمود که میانگین موجودی آن قبل از اجرای طرح 367 متر مکعب در هکتار بوده که پس از 4 دهه اجرای طرح با میانگین برداشت 2/5 متر مکعب در هکتار در سال، به 353 متر مکعب در هکتار رسیده است. تاج پوشش از میزان 75% در سال 42 به 68% در سال 86 تقلیل یافت و ساختار عمودی از 3 آشکوب به یک تا دو آشکوب رسید. منحنی فراوانی تعداد در هکتار کل درختان براساس طبقات قطری اگرچه شکل ناهمسالی دارد اما حاکی از جوان شدن جنگل دارد. تعداد در هکتار درختان در طبقات قطری 30-15 و 50-35 سانتیمتر، بترتیب 235 و 188 درصد افزایش داشته و در طبقات قطری 80-55 رشد ناچیز 7 درصد، و در طبقه قطری بالاتر از 85 سانتیمتر کاهش چشمگیر 45 درصدی را نشان می دهد. تعداد در هکتار چهارگونه اصلی راش، ممرز، افرا و توسکا به ترتیب 126، 199، 110 و 58 درصد افزایش داشته و تعداد در هکتار گونه های دیگر (نمدار، ون، ملچ و...) 33 درصد کاهش داشته است. اگرچه نسبت تعداد گونه های اصلی راش، ممرز، توسکا و افرا در بافت قدیم و جدید تقریباً یکسان می باشد ولی گونه های صنعتی دیگر (نمدار، ون، ملچ و...) کاهش چشمگیری داشته اند. در مجموع دستاوردهای اجرایی طرح کاملاً با اهداف شیوه تک گزینی همراه نبوده و جنگل به سمت جوان شدن گرایش پیدا کرده است.