چکیده یکی از متداول ترین روش های موجود جهت مقاوم سازی سازه های بتن آرمه، استفاده از ورقه های کامپوزیتی frp می باشد. از جمله مسائل مهم در تقویت خمشی تیـــرهای بتن آرمه توسط کامپوزیت های frp، جدا شدگی ورقه های مذکور از سطح بتن می باشد که همواره مورد توجه محققین بوده است. این مسئله منجر به شکست زود رس و غیر اقتصادی عضو سازه ای می گردد. از جمله دلایل جدا شدگی زود رس ورق، آماده نبودن سطح بتن جهت اتصال مناسب بین سطح و ورق کامپوزیتی می باشد. در همین راستا، قبل از اتصال کامپوزیت frpبه سطح بتن جهت تقویت آن، مراحل آماده سازی سطحی انجام می شود؛ با این وجود، آماده سازی سطحی بتن هم دارای مشکلاتی اعم از هزینه ی عملیات، آلودگی زیست محیطی و ... می باشد. با تحقیقاتی که از دو سال گذشته در دانشگاه صنعتی اصفهان آغاز گردید، روش جدید شیار زنی به عنوان روشی مناسب برای جای گزینی آماده سازی سطحی معرفی شد و نتایج آزمایشگاهی بسیار خوبی در پی داشت؛ اما با این وجود، روش شیار زنی هنوز در مراحل مقدماتی می باشد. در این تحقیق به بررسی میزان تأثیر پارامترهای عمق و عرض شیار بر عملکرد روش شیار زنی در کنترل جدا شدگی ورق frp پرداخته شده است. نمونه های موجود در آزمایشگاه حدود 140 نمونه از نوع منشوری با ابعاد 500 100 100 میلی متر به صورت غیر مسلح بودند که در چهار گروه مقاومت فشاری مختلف (25، 40، 55 و 65 مگا پاسکال) دسته بندی شدند. در ابتدا بر روی سطح تمامی نمونه های مورد نظر 2 شیار با طول، عرض و عمق مشخص ایجاد شده و پس از آن، درون شیارهای حاصله را توسط epoxy dur 31 n به گونه ای پر کردیم تا سطح نمونه صاف و یکنواخت شود. پس از پر شدن کامل شیارها با چسب مربوطه، بلافاصله از اپوکسی دیگری به نام epoxy dur 300 برای چسباندن ورق frp به سطح نمونه ی بتنی استفاده کردیم. پس از خشک شدن چسب، نمونه ها تحت آزمایش خمش 4 نقطه ای قرار گرفتند. نتایج این تحقیق نشان داد که تأثیر افزایش عرض شیارها بر بار نهایی ورق بیش از افزایش عمق می باشد. از نکات دیگر این بود که در مقاومت های فشاری کم، عملکرد روش شیار زنی در کنترل جدا شدگی ورق frp بهتر از مقاومت های فشاری بالا بود. در انتها محاسبه ی شاخص طاقت در نمونه ها نشان داد که روش شیار زنی منجر به افزایش میزان جذب انرژی در نمونه های تقویت شده می گردد. کلمات کلیدی: جدا شدگی زود رس، ورقه های کامپوزیتی frp، شیار، آماده سازی سطحی