دانشگاه ها می توانند زمینه ساز تفکر مشارکتی باشند؛ مشروط بر آنکه تجلی نظام های مشارکتی در درون نظام آموزش عالی هویدا باشد. با توجه به ماهیت علمی و حرفه ای آموزش عالی، بلوغ فکری اعضای هیأت علمی، و لزوم تعالی عملکردی و ارتقای کیفیت در دانشگاه ها، به کارگیری مدیریت مشارکتی و پیاده سازی نظام پیشنهادها در نظام آموزش عالی ضروری است. اما، استقرار هر نظام در سازمان از جمله نظام پیشنهادها، با تنگناها، و عوامل بازدارنده ای مواجه می شود که بی توجهی به آن ها می تواند نظام را در مسیر نامناسب و ناخواسته ای هدایت کند. در این پژوهش، موانع ذهنی، موانع مدیریتی، موانع مربوط به کارکنان، موانع انگیزشی، موانع مالی و قانونی، موانع ساختاری و اجرایی، و موانع فرهنگی به عنوان موانع پیاده سازی نظام پیشنهادها در دانشگاه تهران شناسایی شدند. روش این تحقیق از نوع توصیفی و پیمایشی بوده، و برای گردآوری اطلاعات از مطالعات کتابخانه ای، مصاحبه و پرسشنامه استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش حاضر، سازمان مرکزی، و تعدادی از دانشکده های دانشگاه تهران است که با استفاده از روش «نمونه گیری طبقه ای تصادفی» تعداد نمونه های مورد نیاز برای انجام تحقیق، 90 نمونه تعیین و تعداد 180 نمونه پرسشنامه بین حوزه ستادی دانشگاه و تعدادی از دانشکده ها توزیع گردید که از این میان تنها 105 نمونه پرسشنامه برگشت داده شد و 5 نمونه پرسشنامه به دلیل نواقص موجود در آن ها کنار گذاشته شد و اطلاعات 100 نمونه پرسشنامه باقی مانده جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات در spss وارد گردید. تجزیه و تحلیل داده ها در این تحقیق نشان داد که موانع مالی و قانونی، موانع ذهنی، موانع مدیریتی، موانع انگیزشی، و موانع ساختاری و اجرایی، مانع پیاده سازی نظام پیشنهادها در دانشگاه تهران می باشند؛ اما موانع مربوط به کارکنان، و موانع فرهنگی مانع پیاده سازی نظام پیشنهادها در دانشگاه تهران نیستند. همچنین در رتبه بندی این موانع، موانع مالی و قانونی در رتبه اول، و موانع مربوط به کارکنان در رتبه آخر قرار گرفت.