میدان نفتی رامین در حدود 30 کیلومتری شمال شهر اهواز قرار گرفته است. این میدان نفتی از روند اصلی زاگرس (شمالغرب- جنوبشرق) تبعیت میکند و از نظر ساختاری شامل دو کوهانک (culmination) است. سازند آسماری تله اصلی نفتی در این میدان است که توسط سازند تبخیری گچساران از بالا و سازند پابده در قاعده محدود میشود. این مخزن به چهار زون (از رأس تا قاعده، زونهای یک، دو، سه و چهار) تقسیم میشود. در مطالعه حاضر با استفاده از روش زمین آماری انجام شده توسط نرم افزار rms (سیستم مدلسازی مخزن)، مدل مخزن تهیه شده است. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که میدان، ساختمانی ملایم و دو کوهانک (culmination) با عمق متفاوت دارد. این ساختارهای مورفولوژیکی دارای خواص مخزنی متفاوت هستند. همچنین مدل پتروفیزیکی نشان داد که میزان اشباع آب در کوهانک غربی بیشتر از کوهانک شرقی است. در زونهای یک، دو و سه مقادیر تخلخل مختلف از صفر تا 22 درصد و مقدار اشباع آب بین صفر تا 75 درصد مشاهده میشود ولی با این وجود برطبق محاسبات حجم سنجی زون یک بیشترین سهم را در ذخیره مخزن دارد. زون چهار را با وجود بالاتر بودن درصد تخلخل که در بخشهایی تا 30 درصد هم میرسد ولی به لحاظ بالاتر بودن اشباع آب که بین 75 تا 100 درصد میباشد، میتوان یک زون غیرمفید به لحاظ ذخیره نفتی دانست. بطور کلی، زونهای یک و دو از کوهانک شرقی بهترین مکانهای مخزنی جهت پروژه های حفاری در آینده میباشند. میدان رامین با وجود وسعت زیاد، به لحاظ ذخیره نفتی چندان عظیم نیست. این امر را میتوان به دلیل 1) بالا بودن درصد اشباع آب، 2) عمق بیشتر این میدان نسبت به دو میدان مجاور خود یعنی مارون و کوپال باشد، به طوری که سرسازند آسماری در میدان رامین نسبت به مارون تقریبأ یک کیلومتر و نسبت به کوپال تقریبأ 450 متر پایینتر قرار گرفته است. این عمیق بودن مخزن میتواند دلیلی بر مهاجرت نفت به بخشهای بالاتر و میادین کم عمقتر مجاور شده و لذا ذخیره این میدان در مقایسه با میادین همجوار کاهش یابد و 3) تأثیر منفی فرآیندهای دیاژنزی از جمله تراکم مکانیکی و شیمیایی و انیدریتی شدن در کیفیت مخزن.