چکیده شرکتهای دولتی تابع قوانین تاسیس و اساسنامه های خود هستند وفقط نسبت به موضوعهایی که در قوانین و اساسنامه های آنها ذکر نشده تابع مقررات اصلاحیه 1347 قانون تجارت می شوند . نقش شرکتها ی دولتی در ساختار اقتصادی و سیاسی کشور بر کسی پوشیده نیست.با این حال مقررات وقوانین حاکم بر این شرکتها با نقصان وکاستی روبروست زیرا قوانین ومقررات مذکور به درستی تبیین نشده است تا پاسخگوی همه نیازهای حقوقی این شرکتها باشد. در اساسنامه های این شرکتها نیز همه نیازهای حقوقی شرکتهای دولتی مورد توجه ودقت نظر قرار نگرفته است و به همین علت است که در اساسنامه های شرکتهای دولتی در خصوص اداره ، تغییرات بعدی و انحلال، الزامات مناسب وضع نمی شود و به رغم وجود برخی قوانین و مقررات مربوط به شرکتهای دولتی از جمله قانون محاسبات عمومی ، ابهام هایی وجود دارد . لذا با توجه به اهمیتی که این شرکتها در چرخه اقتصادی کشور دارند ، شفاف سازی قوانین ومقررات مربوط به شرکتهای دولتی، در خصوص وضعیت حقوقی شرکتهای مزبور و نحوه اداره ، تغییرات بعدی ، انحلال و تصفیه آنها امری لازم وغیر قابل اجتناب می باشد.وبا توجه به اینکه شرکتهای دولتی از جمله شرکتهای تجاری محسوب می شوند شایسته است که قانونگذار مقررات واحد ی را برای اداره ودر صورت لزوم انحلال وتصفیه این شرکتها با سایر شرکتهای تجاری خصوصی وضع نماید امری که در برخی کشورهای درحال توسعه محقق گردیده است ونتیجه ای مطلوب را برای اقتصاد این کشورها در بر داشته است کلمات کلیدی: انحلال _ تصفیه _شرکتهای دولتی

بررسی اندر کنش خاک- مسلح کننده یکی از مهمترین عوامل در طراحی سازه های خاک مسلح می باشد. بدین منظور از آزمایش های برش مستقیم و بیرون کشش استفاده می گردد که تا به امروز عمدتاً بر روی خاک های دانه ای انجام گردیده است. برتری رفتار خاک مسلح بیشتر ناشی از افزایش مقاومت برشی آن می باشد. افزایش مقاومت برشی خاک مسلح شده با ژئوگرید از دو عامل افزایش مدول خاک و مقاومت بالای مسلح کننده در کشش ناشی می شود. مقاومت کششی مسلح کننده در درون خاک حاصل از مقاومت اصطکاکی سطح تماس و ایجاد مقاومت مقاوم (پاسیو ) ایجاد شده در جلو المان های متقاطع عرضی ژئوگرید می باشد. هر دو مقاومت تولید شده بویژه مقاومت مقاوم بستگی به زاویه اصطکاک داخلی خاک دارد. در خاک رس مسلح شده، مقاومت سطح تماس پایین بوده و در نتیجه گسیختگی سطح تماس قبل از رسیدن مقاومت کششی مسلح کننده به حد نهائی رخ می دهد. محل هائی که با کمبود مصالح دانه ای مواجه بوده و خاک های ریزدانه گسترش دارند، امکان این وجود دارد که با بکارگیری لایه ای نازک از مصالح دانه ای با مقاومت زیاد در اطراف مسلح کننده، باعث بهبود مقاومت سطح تماس خاک های ریزدانه – ژئوگرید گردد. مدفون نمودن ژئوگرید در یک لایه نازک ماسه ای برای تسلیح خاک های رسی باعث افزایش مقاومت سطح تماس خواهد شد. در صورت استفاده خاک های رسی به عنوان مصالح خاکریز در احداث سازه های خاک مسلح باعث اقتصادی شدن طرح می شود. بدین منظور از دستگاه برش مستقیم مقیاس بزرگ (cm20×30×30) برای ارزیابی پارامترهای اصطکاکی سطح تماس بین سه نوع ژئو گرید با نام های تجاری fortrac80/30-20، miragrid50/25-30 و ce121/7/8، دو نوع رس a ( حد روانی 26 درصد و شاخص خمیری 22 درصد) و رس b (حد روانی53 و شاخص خمیری 19 درصد ) و ماسه سیلیسی فیروزکوه به عنوان مصالح درشت دانه استفاده شده است. تأثیر اندازه ذرات ماسه، درصد رطوبت ماسه، درصد سهم اعضاء متقاطع عرضی ژئوگرید، تاثیر مقاومت کششی ژئوگرید و تاثیر دانسیته متفاوت خاک رس بر روی پارامترهای سطح تماس مورد بررسی قرار گرفته است. جهت مقایسه، با اصلاح دستگاه برش مستقیم اقدام به انجام آزمایش های بیرون کشش گردیده است. بدین منظور از ژئوگرید fortrac برای ارزیابی و نهایتاً مقایسه با پارامتر های سطح تماس نمونه های رس – ژئوگرید، ماسه – ژئوگرید و رس – ماسه – ژئوگرید استفاده شده است. همچنین با استفاده از برنامه المان های محدود plaxis اندرکنش خاک - ژئوگرید بررسی و با نتایج آزمایش های آزمایشگاهی مقایسه انجام گردیده است. نتایج مطالعات نشان داد که فراهم آوردن یک لایه نازک ماسه در اطراف ژئوگرید درتسلیح خاک رس باعث بهبود اندرکنش سطح تماس و نهایتاً مقاومت برشی سطح تماس می گردد. فراهم نمودن لایه نازک ماسه ای نه تنها باعث بهبود مقاومت برشی خاک های رسی در پشت سازه های حائل خواهد شد، بلکه مسیرهای افقی زهکشی را فراهم می نماید که از اشباع شدن و ایجاد فشار های آب حفره ای احتمالی نیز جلوگیری به عمل خواهد آورد. در سیستم مطالعه شده مشاهده گردید که با افزایش تدریجی ضخامت لایه ماسه اطراف ژئوگرید، مقاومت برشی سطح تماس تدریجاً افزایش یافته و یک ضخامت بهینه از ماسه تعیین گردیده است. افزایش ضخامت لایه ماسه بیش از مقدار بهینه تاثیر چندانی در مقاومت برشی نداشته است. پیش بینی می گردد که برای یک نوع خاص خاک، مسلح کننده و شرایط بارگذاری یک ضخامت بهینه از ماسه وجود داشته باشد که بیشترین بهبود در مقاومت برشی را حاصل نماید. نتایج نشان داد که با افزایش قطر دانه های ماسه مقدار مقاومت برشی سطح تماس نیز افزایش می یابد که دلیل آن افزایش بیشتر قفل و بست شدن دانه ها در داخل چشمه های باز ژئوگرید می باشد. مرطوب بودن لایه نازک ماسه ای در مقایسه با حالت خشک نیز باعث افزایش بیشتر مقاومت برشی سطح تماس گردیده است. بررسی ها نشان داده که سهم درصد مقاومت مقاوم تولید شده توسط المانهای عرضی ژئوگرید در برش مستقیم حدود 10 تا 12 درصد کل مقاومت برشی می باشد. نتایج نشان داد که با افزایش 15 درصد دانسیته رس، مقاومت برشی حدود 45 درصد افزایش یافته است. تاثیر دانسیته در مقاومت برشی سطح تماس در تنش های قائم بالا بیشتر از تنش های قائم پائین بوده است. افزایش زاویه اصطکاک داخلی رس به دلیل افزایش دانسیته باعث افزایش اصطکاک خاک با المانهای ژئوگرید، افزایش مقاومت برشی خاک در چشمه های باز ژئوگرید و افزایش مقاومت مقاوم گردیده است. در نتیجه با افزایش اجزاء مختلف مقاومت برشی سطح تماس، مقاومت برشی افزایش یافته است. نتایج آزمایش های بیرون کشش بر روی نمونه های رس - ژئوگرید نشان داد که مقاومت بیرون کشش ژئوگرید در تنش های قائم بالا بیشتر بسیج شده است. علت این رفتار این است که در تنش های قائم بالا دانه های خاک بیشتر فشرده شده و به طبع آن مقدار مقاومت مقاوم ایجاد شده در جلو اعضاء متقاطع عرضی افزایش یافته در نتیجه مقاومت بیرون کشش سطح تماس بیشتر بسیج می گردد. همچنین مشاهده شد که تسلیح خاک رس در آزمایش های برش مستقیم و بیرون کشش به ترتیب 83 و 555 درصد زاویه اصطکاک ظاهری را افزایش داده است. نتایج آزمایش های بیرون کشش بر روی نمونه های ماسه - ژئوگرید نشان داد زاویه اصطکاک ظاهری نسبت به آزمایش برش مستقیم حدوداً دو برابر افزایش یافته است. آزمایش های بیرون کشش بر روی نمونه های رس – ماسه – ژئوگرید نشان داد که فراهم نمودن لایه نازک ماسه ای در طرفین مسلح کننده ژئوگرید باعث باعث بهبود سطح تماس و افزایش مقاومت بیرون کشش می گردد. همچنین مشاهده شد که یک ضخامت بهینه برای لایه نازک ماسه ای در برگیرنده ژئوگرید وجود داشته که بیشترین بهبود سطح تماس رس- ژئوگرید را نتیجه می دهد.

امروزه با گسترش روزافزون فعالیت های عمرانی و ساخت و ساز و عدم وجود زمین مناسب جهت اجرای برخی پروژه ها، روشهای متعددی برای اصلاح خصوصیات فیزیکی و رفتار مکانیکی خاکهای نامناسب از قبیل مسلح سازی و تثبیت تدوین شده اند. در حال حاضر استفاده از الیاف مصنوعی جهت تسلیح خاکها، روشی کاربردی برای افزایش مقاومت و ظرفیت باربری خاکها می باشد. در این پروژه، خصوصیات مکانیکی و مقاومتی نمونه های کائولینیت مسلح شده با الیاف پلی پروپیلن، با استفاده از آزمایشات سه محوری تحکیم یافته ـ زهکشی شده (cd) و تحکیم نیافته ـ زهکشی نشده (uu)، مورد بررسی قرار گرفته است. بدین منظور نمونه ها با 4 درصد متفاوت الیاف پلی-پروپیلن (1/0 ، 2/0 ، 3/0 و 4/0 درصد وزن کائولینیت خشک) و با طولهای مختلف 6 و 12 میلیمتر، مخلوط شده اند. نتایج حاصل بیانگر این واقعیت است که کاربرد الیاف پلی پروپیلن، حداکثر مقاومت فشاری و شکل پذیری خاک کائولینیت را افزایش می دهد. البته تحت شرایط cd تأثیر الیاف بر مقاومت کائولینیت، مشهودتر بوده است. افزایش در مقاومت بصورت تابعی از طول و درصد الیاف مخلوط بوده است. بطور کلی افزایش طول الیاف، باعث افزایش کرنش گسیختگی و شکل پذیری نمونه های مسلح شده در هر دو شرایط آزمایش، شده است. افزودن الیاف تا میزان 3/0 درصد با طولهای 6 و 12 میلیمتر تحت هر دو شرایط آزمایش سبب افزایش زاویه اصطکاک داخلی شده و افزودن بیش از این میزان الیاف، سبب کاهش این پارامتر شده است. البته افزایش زاویه اصطکاک در شرایط uu بصورت جزئی بوده است. همچنین افزودن الیاف باعث افزایش ضریب چسبندگی شده است. البته در آزمایش cd افزایش چسبندگی تا میزان 3/0 درصد الیاف بوده و پس از آن کاهش می یابد، و لیکن در آزمایش uu چسبندگی همواره روند صعودی داشته است.

از جمله موضوعات بسیار مهم مطرح شده در بهبود رفتار خاک ها، بحث خاک مسلح می باشد. اولین کاربرد خاک مسلح به 4 تا 5 هزار سال قبل از میلاد مسیح بر می گردد که از کاه و نی برای مسلح نمودن خاک رس و آجر های رسی استفاده می گردید. ابداع روش مدرن خاک مسلح توسط مهندس فرانسوی هنری ویدال در اوایل دهه 1960 نقطه شروعی برای ابداع روش های مختلف و متعدد دیگر بوده است. ویدال این مصالح جدید را خاک مسلح نامگذاری نمود. پذیرش بسیار سریع و موفقیت فراوان خاک مسلح موجب گردید که روش های دیگری توسط مهندسین ابداع گردد و استفاده از منسوجات طبیعی و مصنوعی در این زمینه قوت گیرد. منسوجات مصنوعی قبل از 1940 شناخته شده بودند ولی در اواخر دهه 1960 با پیشرفت هایی که در تولید این مواد حاصل گردید راه برای استفاده از آن ها در سازه های خاک مسلح با نام ژئوسنتتیک ها هموار گردید. ژئوگرید ها شبکه های توری رو باز از جنس الیاف و پلیمر های پلی اتیلن و یا پلی پروپیلن هستند که عمده کاربرد آن ها به طور کلی مسلح کردن لایه های مختلف که امکان لغزش بین آن ها زیاد است مانند لایه های خاکی در زیر پی ها و یا لایه های آسفالتی راهسازی و فرودگاه ها به کار می روند. از این شبکه ها به صورت تک لایه و چند لایه برای مسلح و مقاوم نمودن سطوح خاکریزی با مساحت کم، استفاده می شود. در این پژوهش هدف بررسی اندرکنش ماسه و ژئوگرید با استفاده از دستگاه برش مستقیم بزرگ مقیاس است. در این تحقیق یک خاک با 4 دانه بندی متفاوت و با دانسیته های نسبی 60%، 70%، 80% و 90% توسط سه نوع ژئوگرید مسلح گردیده است. نتایج نشان می دهند که میزان اثر بخشی ژئوگرید بستگی به دانسیته ی خاک و ابعاد چشمه های ژئوگرید دارد بدین ترتیب که خاک های با دانه بندی ریز تر با ژئوگرید های با چشمه های کوچک تر و خاک های با دانه بندی درشت تر با ژئوگرید با چشمه های بزرگ تر بهتر درگیر می شوند. از سوی دیگر ژئوگرید به دلیل جلوگیری از قفل وبست دانه های خاک های بسیار متراکم باعث کاهش مقاومت برشی می شود و خاک های بسیار سست نیز نمی توانند به خوبی با یکدیگر و با ژئوگرید درگیر شوند. بنابراین به نظر می رسد که برای هر خاک دانسیته ی بهینه ای وجود دارد که تحت آن تاثیر مسلح کننده ژئوگرید بیشتری خواهد بود.

تکه های لاستیکی از جمله موادی هستند که به عنوان یک ماده ی سبک پر کننده استفاده می شوند. از جمله مزایای کلی آن می توان به در دسترس بودن و ارزان بودن، حمل و نقل آسان و تجزیه ناپذیری اشاره نمود و از معایب آن هم می توان به حداقل های پار امترهای طراحی اشاره نمود. استفاده ی هم زمان از خرده لاستیک و تسلیح آن ها توسط ژئوگرید به دلیل کمبود منابع قرضه در بعضی نقاط مقرون به صرفه بوده و از طرفی از مشکلات انباشت تایر های فرسوده می کاهد. در این تحقیق هدف بررسی اندرکنش مخلوط های ماسه- خرده لاستیک و ژئوگرید با استفاده از دستگاه برش مستقیم بزرگ مقیاس cm 30×30 است. در این مقاله خاک ماسه ای با سه نوع خرده لاستیک درشت، متوسط و ریز با نسبت های 0(خرده لاستیک):100(ماسه)، 90:10، 80:20 و 70:30 به صورت وزنی مخلوط شده و توسط سه نوع ژئوگرید مسلح گردیده است. نتایج نشان می دهند که با افزایش مقدار ماسه در مخلوط ماسه-خرده لاستیک هم دانسیته ی حداکثر و هم مقاومت برشی افزایش می یابد و همچنین به صورت کلی با افزایش مقدار خرده لاستیک اثر تسلیح توسط ژئوگرید با ابعاد چشمه ی متناسب با اندازه ی خرده لاستیک، مشهودتر می باشد. همچنین نمونه ی ساخته شده با خرده لاستیک با ابعاد بزرگ تر مقاومت برشی بیشتری را نسبت به نمونه های ساخته شده با خرده لاستیک کوچک تر به دست می دهد.

تسلیح و بهسازی مشخصات مکانیکی خاک از امور رایج در پروژه های ژئوتکنیکی و سازه های خاکی می باشد. از آنجا که مقاومت کششی خاک ضعیف است طراحان در پی جبران آن از طریق مسلح کردن خاک می باشند. ژئو سنتتیک ها از پرکاربردترین مسلح کننده ها می باشند که در سال های اخیر مورد توجه مهندسان قرار گرفته اند. با توجه به گستردگی انواع ژئوسنتتیک ها زمینه های مختلفی برای تحقیق و بررسی اندرکنش این مواد و خاک به روش های آزمایشگاهی و عددی و تحلیلی به وجود آمده است. هدف طراحان همیشه ایجاد بهترین شرایط برای بروز رفتار مطلوب از ترکیب این مواد با خاک می باشد. در این تحقیق آزمایش ها با استفاده از 3 خاک درشت دانه و 4 نوع ژئوگرید با جنس یکسان و ابعاد چشمه های مختلف انجام گردیده است. آزمایش ها با استفاده از دستگاه برش مستقیم مقیاس بزرگ(large scale) انجام و میزان افزایش مقاومت برشی نسبت به خاک غیر مسلح اندازه گیری و مورد مقایسه قرار گرفته است. سرعت بارگذاری در تمام آزمایش ها یکسان و برابر 1 میلیمتر در دقیقه اعمال شده است. نتایج بررسی ها نشان می دهد که برای هر خاک با دانه بندی مشخص یک چشمه با اندازه بهینه وجود دارد. همچنین برای هر خاک در یک نسبت منافذ مشخص (نسبت ابعاد چشمه ژئوگرید به اندازه متوسط ذرات) مقاومت برشی افزایش بیشتری نسبت به سایر منافذ داشته است. تغییرات ضریب اتصال در تمامی حالات بررسی و مقادیر حداکثر و حداقل این ضریب برای هر نمونه خاک بدست آمد که بیانگر قویترین و ضعیفترین پیوند خاک با ژئوگرید مربوطه است. تغییرات ضریب اتصال در برابر نسبت منافذ در تنش های مختلف بررسی و مشخص شد هر نمونه خاک با کدام ژئوگرید، در چه نسبت منافذی و تحت چه تنش اعمالی بیشترین مقاومت برشی را از خود نشان می دهد.

در این پایان نامه تاثیر وجود لایه ی ماسه الیاف مسلح شده با لایه های ژئوگرید و ژئوتکستایل بر رفتار بار – نشست خاک رس نرم بررسی شده است. آزمایش ها بر روی یک پی دایره ای با قطر 50 میلیمتر که بر روی نمونه ای از خاک رس با ابعاد 300×300×150 میلیمتر که بر روی آن لایه ی ماسه – الیاف مسلح شده با ژئوگرید و ژئوتکستایل قرار می گرفت انجام شده تا رفتار بار – نشست نمونه ها بررسی شود. خاک رس با ضخامت ثابت و با مقدار فشار قابل تحمل پایین(pu=37kpa) در نشست های مختلف به عنوان خاک مبنا، لایه ماسه با ضخامت های 2/5، 5، 7/5 و 10 سانتیمتر بر روی خاک رس، الیاف با طول مختلف و درصد های وزنی متفاوت نسبت به لایه ی ماسه به صورت مخلوط با ماسه (توزیع تصادفی) و ژئوگرید و ژئوتکستایل با محل های قرار گیری مختلف( وسط لایه ی ماسه و مرز بین ماسه و خاک رس) مورد استفاده قرار گرفت. با توجه به نمودارهای فشار – نشست بدست آمده از آزمایش های مراحل مختلف مشاهده شد که با افزایش ضخامت لایه ی ماسه ی قرار گرفته بر روی رس، فشار نهایی(pu) بدست آمده بین 1/4 تا 4/2 برای ضخامت های مختلف لایه ی ماسه در مقادیر نشست نهایی افزایش یافت(s=25 mm) و همچنین مکانیسم گسیختگی با افزایش ضخامت لایه ی ماسه، از گسیختگی برشی سوراخ کننده به گسیختگی برشی کلی تغییر کرد. نتایج بدست آمده نشان داد که دربین درصدهای وزنی 0/5، 1، 1/5 و 2 الیاف به کار رفته نسبت به لایه ی ماسه، الیاف با درصد وزنی یک درصد، حالت بهینه ی افزایش فشار را برای هر سه طول الیاف 3، 6 و 12 میلیمتر مورد استفاده، بدست می دهد. همچنین الیاف با طول متوسط (fiber length=6 mm) افزایش بیشتری در مقدار فشار بدست آمده می دهد. حالت بهینه ، استفاده از الیاف 6 میلیمتر و با درصد وزنی 1% بدست آمد. استفاده از ژئوگرید و ژئوتکستایل در تمامی حالات قرارگیری، مقادیر فشار بدست آمده را در نشست نهایی افزایش داد که بیشترین فشار بدست آمده برای حالت استفاده از دو لایه ژئوگرید و بعد از آن در حالت استفاده از یک لایه ژئوگرید در وسط لایه ی ماسه و یک لایه ژئوتکستایل در مرز دو لایه خاک بود. افزایش فشار بدست آمده نسبت به خاک غیر مسلح برای حالت های مختلف مربوط به استفاده از ژئوسنتیک ها مقادیری بین 160 تا 740 درصد را نشان داد. استفاده ی هم زمان از الیاف و ژئوسنتتیک ها نیز فشار را در نشست های مختلف افزایش داد که این افزایش بین 16 تا 52 درصد نسبت به حالت استفاده از ژئوسنتتیک ها به تنهایی بود. همچنین مشاهده شد افزایش فشار در نتیجه ی استفاده از الیاف علاوه بر ژئوسنتتیک ها در آزمایشاتی که از لایه های ژئو تکستایل استفاده شد نسبت به آزمایش های مربوط به استفاده از ژئوگرید بیشتر بود. حالت استفاده از دو ژئوگرید به همراه الیاف بیشترین افزایش را در فشار نهایی منجر شد(pu=457kpa) و بعد از آن استفاده ی هم زمان از ژئوتکستایل و ژئوگرید به همراه الیاف فشار نهایی را تا 361kpa افزایش داد.

ستون های سنگی و ماسه ای به طور گسترده برای اصلاح خاک های سست زیر پی بسیاری از سازه ها مورد استفاده قرار می گیرد. ستون های ماسه ای ظرفیت باربری خود را از فشار دورگیر اعمال شده از طرف خاک اطراف بدست می آوردند. در خاک های بسیار سست فشار دورگیر از طریق خاک قابل تأمین نیست، لذا جهت تأمین این فشار، می بایست تمهیداتی اندیشیده شود. استفاده از ژئوسنتتیک ها یکی از بهترین روش های بهبود عملکرد ستون های سنگی و ماسه ای می باشد. می توان از ستون های ماسه ای به عنوان زهکش و همچنین روشی برای اصلاح بستر رسی استفاده کرد. در این مطالعات رفتار بستر رسی اصلاح شده با ستون ماسه ای به همراه بالشتک ماسه ای مسلح و غیرمسلح به صورت آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفته است. این مطالعات شامل استفاده از ستون های ماسه ای با قطرهای مختلف می باشد که به صورت نمونه های رسی+ ستون ماسه ای و نمونه های رس+ ستون ماسه ای+ بالشتک ماسه ای مسلح/ غیرمسلح مورد استفاده قرار گرفته اند. برای مسلح کردن بالشتک ماسه ای از یک لایه ژئوگرید در سطح تماس بالشتک ماسه ای و بستر رسی استفاده شده است. همچنین در این تحقیق با ثابت نگه داشتن حجم ماسه، تک ستون های ماسه ای با گروه ستون ماسه ای جایگزین شده است تا رفتار گروه و تک ستون ماسه ای نیز مورد بررسی قرار گیرد. نتایج مطالعات نشان داده که با افزایش قطر ستون های ماسه ای، فشار نهایی به شدت افزایش می یابد، همچنین استفاده از بالشتک ماسه ای مسلح و غیرمسلح بر روی نمونه های رس+ ستون ماسه ای باعث افزایش فشار نهایی و کاهش نشست می شود. نتیجه آزمایشات نشان داد با استفاده از بالشتک ماسه ای مسلح و غیرمسلح بر روی بستر رسی می توان فشار نهایی قابل تحمل توسط نمونه را نسبت به حالت رس تنها به ترتیب تا 7 و 9 برابر افزایش داد. نمونه های رس+ ستون های ماسه ای با قطرهای مختلف حداکثر فشار نهایی 3.5 برابر فشار نهایی بستر رسی تنها را داشتند. استفاده از بالشتک ماسه ای بر روی نمونه رس+ ستون ماسه ای باعث افزایش فشار نهایی شده است. در صورت استفاده از بالشتک ماسه ای غیرمسلح و مسلح فشار نهایی نسبت به نمونه بدون بالشتک ماسه ای به ترتیب حداکثر 2 و 3 برابر شده است. نتایج نشان داده که در صورت استفاده از بالشتک ماسه ای، جایگزین کردن گروه ستون با تک ستون ماسه ای باعث حداکثر 10% افزایش در فشار نهایی می شود. با توجه به شرایط آزمایش های صورت گرفته، استفاده از گروه به جای تک ستون ماسه ای بدون بالشتک ماسه ای باعث کاهش فشار نهایی شده است. همچنین بالشتک ماسه ای با ضخامت 0.5b بیشترین تأثیر را روی رفتار نمونه های رس+ ستون های ماسه ای داشته است.

یکی از روشهای تثبیت خاکهای ریزدانه استفاده از آهک است. آهک سبب بهبود خصوصیات رفتاری این خاکها همچون تورم، مقاومت، قابلیت جذب آب و مشخصه های خمیری (حدود اتربرگ) میگردد. ولی در صورتیکه خاک حاوی یون سولفات باشد یا اینکه خاک تثبیت شده در معرض آب سولفاته قرار بگیرد، حضور آهک نه تنها باعث کاهش تورم لایه تثبیت شده نمیشود بلکه نتیجه عکس داده و سبب افزایش تورم و کاهش مقاومت میگردد. در این تحقیق با ارزیابی نتایج آزمایش های تورم و تک محوری بر روی نمونه های رسی تسلیح شده با سه درصد متفاوت الیاف پلی پروپیلن (05/0، 1/0، و 2/0 درصد وزن کائولینیت خشک و آهک) و تثبیت شده با سه درصد متفاوت آهک (1 و 3 و 5 درصد) مخلوط و تحت دمای 35 درجه سانتی گراد و برای زمان های 1، 7 و 28 روز عمل آوری شده اند و در نهایت درون محلول آب و سولفات با سه غلظت (5/0، 1 و 5/1 درصد) قرار گرفته اند. افزایش تورم و مقاومت فشاری تابعی از مقدار آهک، الیاف، مدت زمان عمل آوری و همچنین غلظت سولفات بوده است.

خاک¬های متورم شونده سالانه خسارت¬های فراوانی بر ابنیه و سازه¬های گوناگون در نقاط مختلف جهان وارد می کنند. تا به حال تحقیقات گسترده ای در زمینه کنترل رفتار تورمی اینگونه خاک¬ ها انجام شده که از جمله راهکار های ارائه شده افزودن مواد مختلف و اصلاح فیزیکی و شیمیایی آنها می¬ باشد. در این پژوهش تاثیر افزودن درصد های مختلف الیاف پلی پرو پیلن بر حد انقباض، عدد فعالیت و نسبت ترک به سطح (cif) خاک¬های رسی کائولینیت و بنتونیت و مخلوطهای متفاوت حاصل از این دو خاک همراه با تاثیر طول الیاف مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج آزمایش¬های حد انقباض و عدد فعالیت انجام شده بر روی نمونه های مختلف نشان داده که با افزودن 1 درصد الیاف با طول 3 میلیمتر به ترکیب پنجاه /پنجاه از کائولینیت و بنتونیت مقدار حد انقباض را تا دو برابر افزایش همچنین مقدار عدد فعالیت در این مخلوط 11 درصد کاهش می¬یابد. مقدار نسبت ترک به سطح (cif) نیز در این نمونه ها تا حدود 75% کاهش را نشان ¬می¬دهد. با افزایش طول الیاف مقدار حد انقباض افزایش و مقدار cif کاهش می¬یابد. مقدار عدد فعالیت نیز در اثر افزایش طول الیاف کاهش خواهد یافت.

تسلیح به منظور افزایش مقاومت خاک ها در برابر گسیختگی از قدیم متداول بوده و امروزه استفاده از ژئوسنتتیک ها برای بهبود رفتار خاک ها امری پذیرفته شده می باشد. مکانیزم اندرکنش خاک و ژئوسنتتیک ها از اهمیت بسزایی برخوردار بوده و تحت تاثیر اصطکاک و چسبندگی در سطح تماس آن ها قرار می گیرد. از جمله مهمترین عوامل تاثیر گذار بر اندرکنش می توان به دانه بندی و درجه تراکم (دانسیته نسبی) خاک اشاره نمود. در این پژوهش به منظور بررسی اثر این عوامل از دستگاه برش مستقیم به ابعاد 17×30×30 سانتیمتر استفاده و آزمایش هایی بر روی نمونه های خاک ماسه ای با دو دانه بندی متفاوت (یک نمونه خوب دانه بندی شده و نمونه دیگر بددانه بندی شده) با درجه تراکم های 60، 70، 80 و 90 درصد انجام گرفته است. برای تسلیح نمونه ها نیز از دو نوع ژئوگرید و دو نوع ژئوتکستایل با اندازه چشمه و مقاومت های کششی متفاوت استفاده شده است. نتایج نشان می دهد با افزایش دانسیته نسبی نمونه ها، مقاومت برشی سطح تماس برای نمونه های غیرمسلح و مسلح شده افزایش می یابد. همچنین مشاهده گردید که بسیج شدن مقاومت ژئوسنتتیک ها در سطح تماس با خاک به دانه بندی وابسته بوده ،بطوریکه خاک a با توجه به داشتن اندازه ی متوسط ذرات (d_50) بزرگتر و ضریب یکنواختی (c_u) کوچکتر، اندرکنش بهتری با ژئوگریدها داشته است.در نمونه های مسلح شده با ژئوتکستایل، ماسه b با توجه به دانه بندی غیریکنواخت و داشتن ریزدانه بیشتر، اندرکنش بهتری با ژئوتکستایل های مورد استفاده داشته است.

با افزایش روزافزونجمعیت و تغییر کاربری های اعمال شده جهت گسترش شهرها و به تبع آن افزایش فعالیت های عمرانی، عدم وجود زمین مناسب و اجبار به اجرای پروژه ها در زمین معین شده، در بسیاری از پروژه ها ناگزیر به استفاده از تکنیک هایی مثل تثبیت و تسلیح جهت بهبود مشخصات خاک هستیم. با توجه به آثار مثبت افزودن آهک و الیاف مصنوعی بر خاک های ریزدانه، به بررسی اثرات توام این مصالح در مقاومت فشاری و کششی پرداخته شد. در این پژوهش با اختلاط توام الیاف پلیپروپیلن و آهک با خاک کائولینیت و انجام آزمایش های بارنقطه ایی و تک محوری بر روی آن ها تغییرات مقاومتیمخلوطها مورد بررسی قرار گرفت. هم چنین نسبت حدودی بین مقاومت فشاری و کششی مخلوط ها تعیین شد. بدین منظور ?? طرح اختلاط متفاوت مورد آزمایش و ارزیابی قرار گرفته است. نمونه ها با هفت درصد متفاوت الیاف (??/?، ?/?. ??/?، ??/?، ??/?، ?/? و ?/? درصد وزن کائولینیت خشک) و سه درصد متفاوت آهک (?، ? و ? درصد) ساختهو در دمای?? درجه سانتی گراد و برای روزهای ?، ? و ?? روزه عمل آوری شده اند. نتایج آزمایش ها نشان می دهد که افزودن آهک والیاف به خاک کائولینیت باعث افزایش مقاومت کششی و فشاری نمونه ها شده است، اما درصد تاثیر الیاف و آهکبه صورت مجزا بر مقاومت کششی بیشتر از تاثیر آن ها بر مقاومت فشاری است. همچنین اثراتتوام آهک والیاف بر مقاومت کششی نمونه ها به مراتب بیشتر از مقاومت فشاری آن ها می باشد.با اندازه گیری مقاومت های کششی و فشاری نمونه ها نسبت بین آن ها تعیین شد، که این نسبت هاهمگرایی قابل قبولی داشتند. افزایش مقاومت کششی توسط آهک والیاف باعث جلوگیری از بروز ترک در لایه های راهسازی و لایه های پی و پوشش دفن زباله می شود.

ستون های سنگی از روش های موثر بهبود خواص مقاومتی بهبود خواص مقاومتی خاک های سست هستند .در این تحقیق با نرم افزار پلکسیس سه بعدی به مدلسازی و بررسی تاثیر ستون های سنگی در افزایش ظرفیت باربری شالوده های سطحی در ساختمان هایی با ارتفاع متوسط پرداخته شده است. برای نسبت مساحت اصلاح شده 20 در صد بهبود ظرفیت باربری تا حدود 60 در صد ممکن است وبا افزایش نسبت ارتفاع به قطر به دلیل تقویت خاک ضعیف ظرفیت باربری افزایش می یابد. ستون های سنگی با نفوذ ناقص (5 l/d< ) در مقیاس واقعی عملکرد زیادی در بهبود ظرفیت باربری ندارند. همچنین با افزایش نسبت فاصله مرکز به مرکز ستون ها ظرفیت باربری به طور چشمگیری کاهش می یابد