چکیده: مقدمه: یک قالب نگاره ای منفی از وضعیت دهانی- دندانی بیمار است که کست ها به عنوان یک رکورد دایمی از روی آن ساخته می شوند. دقت قالب دقت کست را تحت تاثیر قرار می دهد و یک قالب دقیق برای ساخت یک پروتز با حداکثر تطابق ضروری می باشد. کاهش این عدم تطابق هدف کلی در علم پروتز و ایمپلنت های دندانی است. هدف از این مطالعه نیز بررسی تاثیر تکنیک ها و مواد قالب گیری بر عدم تطابق عمودی بریج های سه واحدی پیچ شونده متکی بر ایمپلنت می باشد. مواد و روش ها: مدل اصلی یک بلاک آکریلی با دو عدد ایمپلنت iti بود. اباتمنت های mm1.5 روی فیکسچرها با تورک n.cm25 بسته شدند. فریم از جنس فلز بیس متال روی پایه های پلاک آکریلی ساخته شد و روی اباتمنت ها قرار گرفت. اباتمنت ها از مدل آکریلی باز شدند و قالب گیری سطح فیکسچر انجام شد. تکنیک های قالب گیری شامل closed/open و مواد قالب گیری شامل ماده rigid پلی اتر و ماده با انعطاف پذیری بیشتر پلی وینیل سایلوکسان بود. تری اختصاصی آکریلی برای هر بار قالب گیری ساخته شد. gap مارژینال پایه مقابل در سه نقطه باکال، لینگوال، دیستال با استفاده از میکروسکوپ نوری با بزرگنمایی 250 × اندازه گیری شد. یافته ها: در این مطالعه، نشان دادیم که در کل 360 نمونه ی مورد بررسی، میانگین عدم تطابق عمودی نمونه های پلی اتر، در دندان های مولر و پره مولر، به طور معناداری کمتر از پلی وینیل سایلوکسان بود (به ترتیب p<0.001 و p=0.017). به طور کلی در هر سه ناحیه ی باکال، دیستال و لینگوال مولر و همچنین لینگوال پره مولر، میانگین عدم تطابق عمودی نمونه های پلی اتر به طور معناداری کمتر بود (p<0.01). از سوی دیگر، هرچند میانگین عدم تطابق عمودی روش open tray در دندان های مولر به طور معناداری کمتر از closed tray بود (p=0.002) ولی درکل تفاوتی بین دو تکنیک open tray و closed tray مشاهده نشد (p=0.87). نتیجه گیری: در مطالعه ی ما مشخص شد که در کل به طور معناداری میانگین عدم تطابق عمودی نمونه های پلی اتر کمتر از پلی وینیل سایلوکسان بود ولی بین روش های open tray و closed tray اختلاف معناداری مشاهده نشد. کلمات کلیدی: قالب گیری، ایمپلنت دندانی، عدم تطابق عمودی