کاربریها عمومی در بسیاری از شهرها به دلایلی چون تراکم بالای جمعیت، عدم انتظام در استقرار و مکان گزینی و عدم توجه به شعاع دسترسی و آستانه های جمعیتی، قادر به ارائه خدمات مطلوب به شهروندان نمی باشند. این موضوع در شهرهای بزرگ و بویژه برای کاربری هایی نظیر پارکهای شهری از نمود بیشتری برخوردار است. در خدمات رسانی تنها افزایش تعداد مراکز خدماتی، دلیل بر خدمات رسانی مناسب نبوده، بلکه آنچه حائز اهمیت است، توزیع متناسب این مراکز می باشد. فضاهای سبز شهری به ویژه پارکها از جمله مراکز مهم خدماتی در شهر هستند که دسترسی با صرف زمان و هزینه کمتر به آنها در نیل به اهداف اساسی توسعه یعنی عدالت اجتماعی و توسعه عادلانه حائز اهمیت زیادی می باشد. در این پژوهش با استفاده از روشهای موجود در gis همچون تحلیلهای مکانی، شبکه، مجاورت و همپوشانی و نیز با استفاده از شاخصهای فیزیکی همچون: سازگاری، دسترسی، شیب، مساحت، مجاورت، و شاخصهای اجتماعی همچون: تراکم جمعیت، تراکم خانوار و بعد خانوار به ارزیابی تناسب فضایی- مکانی پارکهای محله ای در سطح منطقه 2 شهرداری تبریز پرداخته شده است تا ضمن بررسی چگونگی توزیع آنها ( هم به لحاظ فیزیکی و هم به لحاظ اجتماعی) در وضع موجود، درجه تناسب هر کدام از پارکها مشخص شود. نتایج حاصله نشان داد که 4/36 درصد از پارکهای محله ای محدوده مورد مطالعه با کاربریهای همجوار خود کاملاً سازگار می باشند و نیز بررسی وضعیت تناسب پارکهای محله ای منطقه دو نشانگر آن است که 6/64 درصد پارکهای محله ای منطقه دو شهرداری تبریز دارای تناسب مکانی- فضایی بالا، 3/27 درصد درای تناسب متوسط و تنها 1/9 درصد دارای تناسب پایین می باشند.