اعتراض، از جمله موضوعات برجسته ی شعر و ادب پارسی به شمار می آید. این بن مایه ی اجتماعی، خود نشانه ای است از وجود آسیب ها و کاستی های جمعی که به گونه ای نمایان، خود را در ادبیّات پارسی، نمایانده است. در فصل نخست این پژوهش، نگارنده، کوشیده است تا به شناخت زمینه ها و عواملی که موجب بروز و پیدایی شعر اعتراض ، گردیده است، بپردازد. بررسی پیشینه ی این عنصر کارای اجتماعی (اعتراض)، موضوع فصل دوم است؛ پیشینه ای که هم ناظر بر نبود اعتراض در ادبیّات کلاسیک پارسی است و هم بود متفاوت آن را نسبت به ادبیّات معاصر، فرایاد می آورد. «شعر نو، برآیند اعتراض به شعر سنّتی»، عنوان فصل سوم این پایان نامه است که در طی آن، ثابت گردیده است که شعر نو، حاصل اعتراض گسترده ادیبان و اندیشمندانی بوده است که هوشمندانه به کاستی های شعر سنّتی، پی برده اند و خواستار اصلاح ساختار و محتوای آن شده اند؛ اصلاحی که بیش از همه، وام دار حضور و ظهور نیماست. «رویارویی شاعران»، عنوان و موضوع فصل چهارم این پژوهش است که در آن از شاعران متعهّد معاصری یاد شده است که به دیگران ـ شاعران غیر متعهّد ـ پرداخته و آنان را نکوهیده اند. اعتراض های عاشقانه، اجتماعی، سیاسی و فلسفی، عنوان چهار فصل مهم و برجسته ی دیگر این پایان نامه را تشکیل می دهند؛ فصل هایی که در آن ها، شعر هشت شاعر برجسته ی معاصر (نیما یوشیج، احمد شاملو، مهدی اخوان ثالث، محمدرضا شفیعی کدکنی، خسروگلسرخی، فروغ فرّخزاد، سیمین بهبهانی، طاهره صفّارزاده) مورد بررسی و تأمّل عمیق لازم، قرار گرفته است.