چکیده اهداف: این مطالعه توان معیارهای آزمایشگاهی و آزمون های بالینی مختلف کنترل پاسچرال را در تشخیص افراد دارای سابقه زمین خوردن در سالمندان تعیین می نماید. هدف دیگر این بود که آیا عملکرد تعادلی تکلیف دوگانه بهتر از اجرای تکلیف تعادلی به تنهایی می تواند بین سالمندان با و بدون سابقه زمین خوردن افتراق دهد. روش ها: 20 فرد ( سن 29/5± 40/72 ) با گزارش حداقل یک مرتبه زمین خوردن غیر مترقبه در سال گذشته، و 35 فرد بدون این سابقه (سن 24/4±91/69) در مطالعه شرکت کردند. حرکت مرکز فشار در وضعیت ایستاده ساکن در سه حالت دشواری (چشم باز بدون کفی، چشم بسته بدون کفی و چشم بسته با کفی)، به تنهایی یا همزمان با تکلیف شمارش معکوس ثبت می گردید. مقیاس تعادل برگ، آزمون برخاستن و رفتن، آزمون رساندن عملکردی دست، و توقف راه رفتن با حرف زدن برای ارزیابی بالینی تعادل استفاده شد. آزمون تحلیل واریانس برای سنجش های مکرر جهت مقایسه تفاوت میانگین ها میان دو گروه به کار رفت. یافته ها: تحلیل واریانس مختلط 3×2×2 ( 2 گروه، 2 دشواری شناختی، و 3 دشواری پاسچرال) نشانگر اثر خالص معنی دار گروه، دشواری پاسچرال، دشواری شناختی، و اثر متقابل گروه در دشواری پاسچرال، گروه در دشواری شناختی، و دشواری پاسچرال در دشواری شناختی بود. تفاوت معیارهای بالینی تعادل در دو گروه معنی دار بود. نتیجه گیری: ارزیابی تعادل با صفحه نیرو در وضعیت تکلیف دوگانه بهتر از اجرای تکلیف تعادلی به تنهایی می تواند بین سالمندان با و بدون سابقه زمین خوردن افتراق دهد. آزمون های بالینی تعادل نیز به خوبی بین دو گروه افتراق می دهند.