شیوه مرسوم کدینگ منبع و کانال بدین گونه می باشد که هر کدام به طور جداگانه انجام می شود. در سال 1948، شانون ثابت کرد که می توان کدینگ منبع و کانال را به طور جداگانه و بدون ایجاد خللی در بهینه بودن کدینگ منبع و کدینگ کانال، انجام داد، و به قضیه جدا پذیری معروف می باشد. این قضیه بر اساس این فرض که کد های منبع دارای طول زیادی باشد و این طول به بی نهایت میل کند، استوار است که منجر به تأخیر بی نهایت و پیچیدگی سیستم می شود. این فرض در عمل به علت وجود محدودیت در تأٌخیر پردازش و توان محاسباتی، معمولاٌ بر قرار نیست، چرا که نیاز به تأَخیر کم و بلوک های کوچک که منجر به محدودیت در طول کد می شود، وجود دارد. در نتیجه نیاز به کدینگ توأَم منبع و کانال احساس می شود. اعوجاج کدینگ منبع با افزایش نرخ کدینگ کاهش می یابد، در حالی که اعوجاج کدینگ کانال با افزایش نرخ کدینگ افزایش می یابد. همچنین اعوجاج در گیرنده تابعی از فشرده سازی با اتلاف ویدئو و نیز خطای ناشی از کانال می باشد. در نتیجه می توان مسئله کدینگ توأَم منبع و کانال را به اختصاص بهینه بیت بین کدکننده منبع و کانال با توجه به تغییرات منبع و کانال، تقلیل داد. نتایج شبیه سازی نشان می دهد که الگوریتم ارائه شده در پایان نامه، نسبت به الگوریتم های موجود، از نظر معیارهای دیداری و عددی بهبود پیدا کرده اند.