هدف: این تحقیق به منظور مقایسه فراوانی آسیب های مسابقه ای کاراته کاران نخبه سبک های کنترلی و غیرکنترلی و تعیین علل احتمالی آن ها انجام شد. روش: روش اجرای این تحقیق از نوع تحقیقات توصیفی – میدانی با بهره گیری از شیوه مشاهده آسیب های مسابقه ای سبک های کاراته بود. جامعه آماری شامل تمامی کاراته کاران شرکت کننده در مسابقات قهرمانی کشور (انتخابی تیم ملی) در سال 1387 بود و نمونه آماری تحقیق شامل 50 نفر از کاراته کاران بود که حداقل سه سال سابقه شرکت در مسابقات را داشتند، با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. جمع آوری داده ها از طریق معاینه و تشخیص توسط پزشک و علل احتمالی بروز آسیب های ورزشی بوسیله پرسشنامه صورت گرفت. پرسشنامه شامل 18 سوال می باشد، که ورزشکاران با دادن اولویت 1 الی 5 به آنها پاسخ دادند. پایایی پرسشنامه با استفاده از ضریب پایایی آزمون مجدد 84/0 محاسبه گردید. این مقدار در سطح معناداری (05/0>p) به دست آمد. پس از اتمام معاینات پزشکی و تکمیل پرسشنامه ها به صورت مصاحبه ای توسط ورزشکار با حضور مربی و جمع آوری داده ها و نیز ورود آنها در محیط نرم افزاری spss، با استفاده از این نرم افزار، داده های خام با کمک آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نتایج ذیل به دست آمد. نتایج: در کاراته کنترلی ، سر وصورت با 52/45 درصد؛ در کاراته غیرکنترلی ، اندام تحتانی با 78/36 درصد؛ آسیب پذیرترین عضو را به خود اختصاص داده اند.و همچنین میان میزان فراوانی انواع آسیب های ورزشی بخش های مختلف بدن رابطه معنادار وجود دارد (05/0>p). آسیب عضلانی_وتری در کاراته کنترلی با 70/38 درصد و در کاراته غیرکنترلی با 12/47 درصد؛ بارزترین آسیب را به خود اختصاص داده اند. همچنین میان میزان فراوانی انواع آسیب های ورزشی و سبک های کنترلی و غیرکنترلی کاراته رابطه معنادار وجود دارد (05/0>p). در کاراته کنترلی دهان (لب) با 82/13 درصد و در کاراته غیرکنترلی جناغ سینه با 13/24 درصد؛ آسیب پذیرترین عضو را به خود اختصاص داده اند. هم چنین، در مجموع به ترتیب: جناغ سینه با 10، انگشتان دست و ساق با 52/9، دهان(لب) با09/8 درصد، آسیب پذیرترین عضو را به خود اختصاص داده اند. در کاراته کنترلی ، بریدگی(پارگی) با 90/12 درصد؛ در کاراته غیرکنترلی ، کوفتگی با 78/36 درصد؛ بارزترین آسیب را به خود اختصاص داده اند. هم چنین، در مجموع به ترتیب: کوفتگی با 32/21، کبودی با 37/11 و آسیب غضروف مفصل با 90/10 درصد، بارز ترین آسیب را به خود اختصاص داده اند. در مجموع سرد بودن بدن (گرم نکردن کافی بدن قبل از تمرین یا مسابقه)، عدم آمادگی جسمانی کافی، و ماهیت رشته ورزشی احتمالا بالاترین علل بروز آسیب های ورزشی را به خود اختصاص داده اند.