آب در فرهنگ ایران به عنوان اصلی ترین عنصر حیات بخش مطرح است؛ زیرا ایران به عنوان کشور کویری همواره مفهومی از خشکی و بی آبی را به دنبال داشته است و در جاییکه تضاد بین خشکی و آب جلوه گر می شود، نگرش مردم نسبت به آب متفاوت از مردم سایر فرهنگ ها می باشد. این نگرش متفاوت زاینده ریشه ها و مفاهیم نمادین است که همواره تبلوری کالبدی در معماری کویر داشته است، نظیر جوشگاههای باغ ایرانی که نمادی از سرچشمه ها می باشد و از این جوشش و حرکت آب در دل خاک است که زندگی و معماری ایران شکل می گیرد. استعاره ابزاری است که سبب ایجاد پوشیدگی و راز گونگی در بیان می گردد و از آنجایی که انسان موجودی اجتماعی و دارای فرهنگ است و یک ضرورت فرهنگی استعاره را پدید می آورد، جنبه های فرهنگی در استعاره جلوه می کنند. انسان شرقی همواره بر این باور بوده است که اشکال و صورت ها به معنایی ماورایی اشاره دارند و کلمات گنجایش معانی آنها را ندارند؛ به همین منظور واژه ها صورتی رمزگونه و استعاری پیدا می کنند. اصل فوق به مظاهر این فرهنگ از جمله باغ سازی راه یافته و به عناصری از آن، چون آب، کیفیتی راز گونه بخشیده است. این کیفیت که همانا جوهره و هدف این تحقیق است، از مفاهیم فرهنگی گذشته نشأت گرفته و سبب یاد آوری معانی واجد ارزش و دستیابی به هویت برای افراد و فرهنگ غنی ایران می گردد. پایان نامه حاضر به بازنگری مفاهیم نمادین آب در فرهنگ باغسازی ایران پرداخته و به همراه تحلیل هایی که از کارکرد استعاری آن به عمل می آید، با ارائه طراحی واجد عناصر معنایی، موازی با نیازهای انسان امروز و همنوا با جریان جهانی شدن انسان گام برداشته است. بدین منظور با روشی توصیفی- تحلیلی به بررسی مفهوم استعاره از دیدگاه فرهنگی ایران پرداخته شده و نقش آب در فرهنگ ایران قبل و پس از اسلام مورد بررسی قرار گرفته و کارکرد های استعاری آب در فرهنگ ایران به تشریح بیان شده است. سپس با بررسی نمونه های جهان شرق و طرح رویکردهای استعاری آب در آنها، وجوه اشتراک و افتراق آن، با باغ های ایران مورد سنجش قرار گرفته شده است. در نهایت طراحی باغ آب با بررسی کالبدی سایت و موازی با بنیادهای نظری بر آمده از کارکردهای استعاری آب در باغ ایرانی، بر پایه استعاره هایی چون سکون، گذر و وحدت که برگرفته از سنت و فرهنگ باغسازی ایرانی است، با صورت های گونه گونی از آب شکل می گیرد.