چکیده جادو که در پهلوی به صورت«یاتوک» آمده و معادل آن در عربی «سحر» است. عبارت است از تغییر یا گردانیدن. یکی از طرق جادوگری آیین شمنی است که عبارت است از تصرف در قوای پنهانی جهان و شمن یا جادوگر که خود را دارای اینچنین نیرویی می داند، در بدن و روح انسان دیگر تأثیر می گذارد، بیماران را شفا می بخشدو دشمنان را از میان برمی دارد. جادو و جادوگران در منظومه های حماسی عالم مقام و مرتبتی دارند. وقتی سر و کار دشمنان با پهلوانان بزرگی باشد که با ایشان به نیروی شمشیر و بازو برابر نمی توان گشت ناچار چاره گری و چاره جویی آنان را به سحر و ساحری متوسل می سازد.در شاهنامه هم بیشتر جادوگری ها از سوی دشمنان ایران صورت می گیرد و جنبه ی اهریمنی و سیاه دارد.این ساله درپنج فصل نگاشته شده است که فصل اول،مقدمه و فصل دوم کلیات تحقیق است که شامل معنی واژه ی جادو،ریشه و منشأ آن است. فصل سوم به بحث جادو در ایران باستان و اسلام می پردازد و فصل چهارم به بررسی جادو درشاهنامه ی فردوسی اختصاص داردودر نهایت در فصل پنجم از پژوهش انجام شده نتیجه گیری می شود. واژگان کلیدی: جادو ، مذهب ، اسطوره ، شاهنامه.