امروزه مطالعه بر روی نمادهای کهن اقوام و ملل گوناگون گسترش بسیار یافته و محققین به اهمیت مطالعه بر آثار فرهنگی و هنری برجای مانده از روزگاران قدیم، بیش از پیش پی برده اند. چرا که هنر و تمدن کنونی هیچ ملتی را نمی توان جدا از گذشته فرهنگی و هنری آن مورد بررسی قرار داد. هدف پژوهش حاضر آن است که نشان دهد، بسیاری از نمادهای باران زایی به کار رفته بر سفالینه های پیش از تاریخ همچنان در هنر و فرهنگ ایران تداوم یافته و سرچشمه نمادها و نقوشی هستند که امروزه در هنرهای سنتی ایران، به ویژه در دستبافت های عشایری کاربرد دارند. برای نیل به این مقصود سعی شده پس از شناسایی نمادهای باران زایی بر سفالینه ها در شش گروه کلی نمادهای حیوانی، گیاهی، انسانی، سماوی، هندسی و ترکیبی، به جستجو و تشخیص همان نمادها بر قالیچه های عشایری پرداخته و بررسی تطبیقی میان آنها انجام شود تا بدین ترتیب چگونگی تداوم این نقوش از جنبه بصری مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. در این رساله از روش اسنادی و کتابخانه ای بهره برده شده و در انتها شباهت ها و تفاوت های این نمادها بر روی سفالینه و قالیچه مورد بررسی قرار گرفته و نتیجه ای مبنی بر تداوم نمادهای باران زایی پیش از تاریخ بر قالیچه های عشایری حاصل گردیده است.