بیمه اتکائی به عنوان یکی از ابزار مهم مدیریت سرمایه و مدیریت ریسک در شرکتهای بیمه شناخته شده است. موفقیت یک شرکت بیمه تنها به اخذ حق بیمه فنی و کافی از بیمه گذاران محدود نمی باشد بلکه عوامل دیگری نظیر تامین اطمینان بیمه گذاران در دریافت خسارتهایشان را نیز شامل می گردد، این اطمینان می تواند با استفاده از مکانیسم های مختلفی که یکی از مهمترین آنها بیمه اتکائی می باشد به بیمه گذاران ارائه گردد. در این تحقیق سعی بر آن است تا میزان متفاوت تقاضای بیمه اتکائی در شرکتهای بیمه ای که ویژگی های متفاوتی دارند توجیه گردد و فرضیه های آن بر این اساس طرح ریزی شده اند که میزان تقاضای بیمه اتکائی رابطه مستقیمی با ریسک بیمه گری شرکت بیمه و توانائی آن در پرداخت بدهی ها و دیونش دارد. با استفاده از داده های ترکیبی (panel data) استخراج شده از صورتهای مالی شرکتهای بیمه ایرانی در دوره زمانی سالهای 1378 الی 1387 و تخمین مدل اقتصادسنجی تحقیق با استفاده از روش اثر ثابت (fixe effect) , بصورت تجربی در این تحقیق ثابت می گردد میزان تقاضای بیمه اتکائی در شرکتهایی که نسبت به سایر شرکتها ریسک عملیات بیمه گری بالاتری دارند بیشتر می باشد و این بدان معنا است که شرکتهای بیمه به بیمه اتکائی به عنوان ابزاری جهت سبک سازی ریسک عملیات بیمه ای خود و افزایش ظرفیت قبولی ریسک می نگرند. در خصوص رابطه بین توانائی شرکت در پرداخت بدهی هایش و میزان تقاضای بیمه اتکائی هیچ رابطه معناداری بصورت تجربی حاصل نگردید. همچنین نتیجه گیری می گردد که اندازه شرکت بیمه که بعنوان متغیر کنترلی مدل اقتصاد سنجی این تحقیق استفاده شده است رابطه معکوس با تقاضای بیمه اتکائی دارد بدین معنا که شرکتهای کوچکتر تمایل بیشتری جهت استفاده از بیمه اتکائی دارند و این نتیجه با محدودیت منابع این شرکتها سازگار می باشد. در این تحقیق همچنین تاثیر عوامل دیگری نظیر نقدینگی, سودآوری, درآمد سرمایه گذاری و ساختار مالکیتی شرکتهای بیمه به عنوان متغیر های کنترلی مدل تحقیق بر روی تقاضای بیمه اتکائی مورد بررسی قرار می گیرد که در نهایت رابطه معنا داری مشاهده نمی گردد.