درسالهای اخیر باتوجه به ارزش اقتصادی ساختمانهای موجود، سعی براین بوده است که پایداری ساختمانها از دید حداقل های لازم مورد بررسی قرار گرفته و در همین رابطه دستور العملهای مقاوم سازی تدوین شده اند . مبنای این دستورالعمل ها و آیین نامه ها تاکید در گسترش طراحی بر اساس عملکرد و بررسی رفتار سازه در محدوده غیر خطی می باشد. امروزه اعتقاد بر این است که تنها در نظر گرفتن سطح عملکرد مصونیت جانی و بررسی رفتار سازه در محدوده خطی برای طرح لرزه ای در نواحی فعال لرزه ای کافی نیست و باید به دنبال مسیری جهت پیش بینی رفتار واقعی سازه ها در محدوده غیر خطی بود.یکی از فاکتور های موثر جهت تکمیل منحنی رفتاری اعضای سازه در محدوده غیرخطی پارامتر های مدلسازی و معیار پذیرش می باشد. در این تحقیق قصد داریم تاثیر تغییر پارامتر های مدل سازی و معیار های پذیرش ستون ها را در عملکرد قاب های خمشی بتنی بررسی کنیم .مبنای این بحث آیین نامه fema 356 و تغییرات صورت گرفته در نسخه جدید و بروز شده آیین نامه asce 41-06 می باشد. بدین منظور 3 تیپ ساختمان 3 ،5 و10 طبقه با سیستم قاب خمشی در دو جهت با خروج از مرکزیت های مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. در ابتدا سازه های مورد نظر بر اساس استاندارد ???? و آیین نامه بتن ایران (آبا)تحلیل و طراحی شده اند. در مرحله ارزیابی عملکرد ساختمانها از روشهای تحلیل استاتیکی و دینامیکی غیرخطی استفاده شده است. در تحلیلهای استاتیکی غیرخطی مقایسه ای بین پارامتر نیاز لرزه ای و پارامتر ظرفیت سازه صورت می گیرد و در تحلیلهای دینامیکی غیرخطی نیز، شتاب نگاشتها بر طیف طرح استاندارد ???? مقیاس گردیده اند. بطور کلی نتایج حاکی از این است که برای ساختمانهای مورد مطالعه، با تغییر پارامترهای مدلسازی، تاثیری در سطح عملکرد ارضا شده سازه ها صورت نمی گیرد، همچنین با افزایش خروج از مرکزیت ، سطح عملکرد ساختمان ها بسته به مشخصات سازه و محتوای فرکانسی شتاب نگاشت ها از قابلیت استفاده بی وقفه به سمت خرابی کامل پیش می رود.در خروجی نتایج جابجایی نسبی، با افزایش ارتفاع ساختمان ها میزان جابجایی نسبی تحت شرایط مختلف آیین نامه ای به هم نزدیک می گردند، همچنین با افزایش خروج از مرکزیت، جابجایی نسبی در لبه های نرم ساختمان نسبت به حالت بدون خروج از مرکزیت افزایش و در لبه های سخت آن ،کاهش می یابد.