در این پایان نامه ، به تخصیص و برآورد مدل های اتورگرسیو فضایی می پردازیم. این مدل ها شامل یک متغیر وابسته تأخیر فضایی می باشند که به صورت یک متغیر توضیحی در مدل ظاهر می شود ویا شامل یک جمله اختلال می باشند که از مدل اتورگرسیو تبعیت می کند. معمولاً ، متغیر وابسته تأخیر فضایی با جمله اختلال همبسته بوده و در نتیجه ، برآورد حداقل مربعات معمولی در مدل های اتورگرسیو فضایی سازگار نمی باشد. یکی از اهداف مهم در این پایان نامه ، توضیح دادن مفهوم خودهمبستگی فضایی می باشد. خودهمبستگی فضایی ، درجه وابستگی مشاهدات را به یکدیگر در یک نمونه فضایی اندازه گیری می کند. خودهمبستگی فضایی کلاسیک شامل شاخص های موران و گیری می باشد. تعریف این شاخص ها به یک ماتریس وزن فضایی نیازمند است که شدت رابطه بین مشاهدات را در یک همسایگی منعکس کند. ما در این پایان نامه ، آزمون های تخصیص را جهت تشخیص خودهمبستگی فضایی شرح داده و سپس ، روش هایی سازگار جهت برآورد مدل های اتورگرسیو فضایی ارائه می دهیم. هم چنین، نرم افزارهایی آماری مانند r و geoda را جهت تحلیل خودهمبستگی فضایی معرفی می کنیم.