در پژوهش حاضر، فاعل تهی در مرکز توجه قرار گرفته است و سعی شده تا با بهره گیری از برنامه کمینه گرا و در قالب نظریه پاد تقارن پویا این مقوله در سه دوره مختلف زبان فارسی ( باستان، میانه و نوین ) مورد بررسی قرار گیرد. پژوهنده پیشنهاد می کند که می بایست مقوله زبانهای دارای فاعل تهی را با شکل گیری بند کوچک و نهایتا شکلگیری نقطه تقارن، در ارتباطی تنگاتنگی دانست. در ساختار این زبانها، بر اساس پادتقارن پویا، جهت خنثی کردن نقطه تقارن و نهایتا رعایت lca، با جابجایی یکی از بنیان های سازنده نقطه تقارن [ dp (فاعل) و یا vp (گزاره) [ و در مورد pro با فرایند حذف، روبرو خواهیم بود ( pro در این پژوهش یک ضمیر ضعیف و نه یک مقوله تهی، در نظر گرفته شده است ). در همین راستا، جایگاه اصلی فاعل در زیرِ بند کوچک و به عبارتی در زیرِ گره sc پنداشته میشود. همچنین spec,fp وspec,tp؛ دو جایگاه اصلی جهت فرود dp در نظر گرفته شده اند و spec,top به عنوان آخرین چاره برای فرود، مورد نظر است. بر خلاف نظر مورو، از آنجا که پذیرش رد بجا مانده از حرکت، به تخطی از اصل شمول منجر می شود، هیچگونه رد بجامانده ای از سازه حرکت داده شده، مورد قبول نمی باشد، بنابراین بر اساس copy theory of movement، یک کپی از dpو یا vp به محل های مورد نظر ارسال میگردد ( اما در مورد pro هیچگونه جابجایی نمیتواند صورت پذیرد ). در نتیجه این جابجایی، شاهد سازه جابجا شده و کپی حاصل از این جابجایی، به صورت همزمان خواهیم بود. از اینرو پس از فرایند حرکت، از آنجا که چنین چیزی بر اساس نظریه پادتقارن، به تخطی ازlca در صورت آوایی منجر میشود، کپی به جا مانده از حرکت بر اساس اصل حذف زنجیره، حذف میشود تا از lca نیز هیچگونه تخطی صورت نپذیرد. میتوان گفت که تنها دلیل جابجایی آزادانه فاعل و فعل نیز در این زبانها، وجود نقطه تقارن و تلاش جهت شکستن آن است.