به منظور دستیابی به توسعه در ایران دولت از ابزارهای مختلف استفاده و اقدامات متنوعی را به مرحله اجرا در آورده است. یکی از مهمترین ابزارها سرمایه گذاری های عمرانی است و مهمترین دستگاه اجرایی دولت در روستا نیز بنیاد مسکن است. در این تحقیق، این سوال مطرح بوده است که دولت و بنیاد مسکن به چه میزان با توجه به حجم سرمایه گذاری های عمرانی به توسعه روستایی دست یافته اند. این تحقیق تلاش می کند تا ارتباط بین حجم سرمایه گذاری عمرانی انجام شده توسط دولت و بنیاد مسکن را در دست­یابی به توسعه در ناحیه آران و بیدگل تبیین نماید. مطالعه حاضر یک تحقیق بنیادی - کاربردی و روش انجام آن توصیفی- تحلیلی می باشد. برای اجرای این تحقیق از روش های کتابخانه­ای و پیمایشی استفاده شده است . در این راستا پرسشنامه­هایی از روستاهای مورد مطالعه تهیه شد و با استفاده از نرم افزار spssمورد تحلیل قرار گرفت. همچنین تحلیل شاخص ها از طریق تعیین ضریب همبستگی اسپیرمن مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان می­دهد که در ناحیه آران و بیدگل سرمایه گذاری­های عمرانی بیشتر ماهیت خدمات­رسانی و تامین زیرساخت­ ها را داشته و این امر اگر چه به بهبود زیرساخت ها منجر شده است اما شرط کافی برای بهبود شاخص­های توسعه نیست. بنابراین ارتباط معنادار و قوی با حجم سرمایه گذاری و اجرای طرح هادی نداشته است و این دو عامل نتوانسته اند در تغییرات شاخص های توسعه نقش موثر ایفا کنند. این عوامل نه به عنوان عامل های مستقل بلکه به عنوان وابسته عمل کرده­اند. عوامل دیگری مانند توانمندی ­های روستا، موقعیت جغرافیایی و مانند آن، به عنوان عامل تعیین کننده در فرایند تحول روستا مطرح هستند. بنابراین در دستیابی به توسعه روستایی ضروری است که دولت و بنیاد مسکن هسته های بنیادین هر روستا را شناسایی کرده و با اثر گذاری بر این هسته، در توسعه روستایی نقش آفرین باشند.