به منظور مطالعه واکنش تعدادی از اکوتیپ های زیره سبز (cumin cyminum l.) به تاریخ های کاشت پاییزه، آزمایشی در سال زراعی 87-1386 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد به اجرا در آمد. آزمایش به صورت کرت های خرد شده در زمان در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و در سه تکرار اجرا شد. در این آزمایش تاریخ های کاشت به صورت فاکتور اصلی در سه سطح (26 مهر، 17 آبان و 8 آذر) و اکوتیپ به عنوان فاکتور فرعی در شش سطح (قائن، خواف، تربت حیدریه، سبزوار، قوچان و rz19 ) در نظر گرفته شدند. نتایج بررسی ها نشان داد که اثر تاریخ کاشت بر کلیه صفات فنولوژی (تعداد روز از کاشت تا سبز شدن، سبز شدن تا گلدهی و گلدهی تا رسیدگی)، مورفولوژی (ارتفاع بوته، تعداد شاخه در بوته و مجموع طول شاخه در بوته)، اجزاء عملکرد دانه (درصد بقاء، تعداد چتر در بوته، تعداد دانه در چتر و وزن هزار دانه)، عملکرد دانه، عملکرد زیستی و شاخص برداشت معنی دار شد. اثر توده بومی و اثر متقابل تاریخ کاشت و توده بومی نیز بر صفات مورفولوژی، اجزاء عملکرد دانه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیکی و شاخص برداشت معنی دار بود. به طور کلی با تاخیر در کاشت (از 26 مهر به 8 آذر) ارتفاع بوته، تعداد شاخه در بوته، مجموع طول شاخه در بوته، تعداد چتر در بوته،تعداد دانه در چتر، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، عملکرد زیستی و شاخص برداشت کاهش یافت. گیاهان تاریخ کاشت سوم دارای بالاترین درصد بقای زمستانه و شاخص برداشت بودند. در کلیه صفات مزبور توده قائن و rz19 به ترتیب دارای بیشترین و کمترین مقادیر بودند، به استثناء شاخص برداشت که توده قوچان و تربت حیدریه بیشترین و کمترین مقدار را به خود اختصاص دادند. به نظر می رسد بهبود صفات فنولوژیک، مورفولوژیک و اجزای عملکرد در توده های زیره سبز در کشت اول باعث افزایش عملکرد در آنها شده است.

امروزه صنعت گردشگری فراتر از یک صنعت به مشابه پدیده ی پویای جهانی و اجتماعی است که پیچیدگی های خاص خود را دارد. در چند سال آینده صنعت گردشگری از لحاظ درآمد در رأس صنایع موجود در دنیا قرار خواهد داشت و بزرگ ترین بخش تجارت بین الملل را به خود اختصاص داده است.اما اگر صنعت توریسم بدون ملاحضات زیست محیطی، اجتماعی توسعه یابد، ممکن است در ابعاد مختلف اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، فرهنگی، اجتماعی زیست محیطی آسیب های جدی و جبران ناپذیری را به وجود آورد. با توجه به این مسأله اصطلاح توسعه پایدار مطرح می شود. روش توسعه پایدار در برنامه ریزی گردشگری حائز اهمیت است چرا که بیشترین توسعه جهانگردی متکی بر جاذبه ها و فعالیت هایی است که به محیط طبیعی، میراث تاریخی و الگوهای مناطق فرهنگی مربوط می شوند. شهرستان ساری با امکانات فرهنگی و اجتماعی به ویژه مواهب بدیع و تا حدی منحصر به فرد طبیعی از مناطق جذاب گردشگری محسوب می شود. لذا برای دستیابی به توسعه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی حاصل از این موقعیت ویژه بایستی برنامه ریزی ها در راستای توسعه پایدار صورت گیرد در این پژوهش سعی بر این است تا وضعیت توسعه توریسم در شهرستان ساری بررسی و همچنین، راهکارهایی برای توسعه پایدار توریسم در این شهرستان ارایه می شود. هدف کلی این پژوهش، شناخت وضعیت و برنامه ریزی توسعه پایدار توریسم در شهرستان ساریاست. این پژوهش با توجه به نوع هدف، کاربردی و از نظر ماهیت و روش، از نوع تحقیقات توصیفی، تحلیلی- میدانی است. جامعه آماری این پژوهش شامل کارشناسان و متخصصان سازمان ها و ادارات شهرستان ساری و گردشگران وارد شده به این شهرستان در سه ماه اول سال 1389 است. در این پژوهش برای انتخاب نمونه در جامعه آماری گردشگران، از روش نمونه های در دسترس یا نمونه های اتفاقی استفاده شده است. اما در جامعه آماری کارشناسان،به دلیل حجم کم، تمام جامعه آماری به عنوان نمونه انتخاب شدند و نمونه گیری انجام نشده است. روش تحقیق پژوهش حاضر کتابخانه ای و میدانی بوده و جهت تجزیه و تحلیل داده ها و آزمون فرضیات پژوهش از آزمون پیرسون، تحلیل رگرسیون خطی ساده، تحلیل واریانس یک طرفه(anova) استفاده شده است. همچنین، برای تحلیل نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهدیدات و ارایه راهبردهای توسعهگردشگری، از مدل برنامه ریزی swot بهره گرفته شده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که توسعه گردشگری در شهرستان ساری تأثیرات منفی بر محیط زیست ایجاد کرده است. از نتایج دیگر این تحقیق می توان به معنادار بودن رابطه بین ، توسعه گردشگری و توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی شهرستان اشاره کرد.