عبدالوهاب بن احمد بن علی شعرانی یا شعراوی شافعی شاذلی( 973- 898 ه.ق)، صوفی، فقیه، محدِّث، اصولی، یکی از بزرگترین پرداخته و مشتمل بر سه فصل است. در فصل اول به زندگی و تصوف او، در فصل دوم به آراء نظری و عملی و آراء اش در دفاع از ابن عربی و در فصل سوم به مهمترین آثار عرفانی او پرداخته شده است. به طور کلی تصوف شعرانی بر شریعت تمرکز دارد و از مهمترین استادان او در شریعت و تصوّف می توان از جلال الدین سیوطی، علی خوّاص و زکریای انصاری نام برد. وی نظریات جالب توجهی درباره ی زهد، ولایت، کرامت، آداب ذکر، وظایف مرید و مراد، مرید صادق و نفی وحدت وجود و هر گونه حلول و اتّحاد داشته است. آثار مهم شعرانی از قبیل الطبقات الکبری، لطائف المنن، الیواقیت و الجواهر، الکبریت الأحمر و الأنوار القدسیه فی بیان قواعد الصوفیه و غیره مورد بررسی قرار گرفته اند. در این نوشته سعی شده با تکیه بر آثار خود شعرانی و شاگرد معروفش عبدالرئوف مناوی، کتاب های تذکره و اعلام و همچنین دیدگاه های محققان مسلمان و غربی، بررسی همه جانبه ای در مورد زندگی و آراء و آثار شعرانی صورت گیرد.