رشد و گسترش تومورها به مقدار زیادی به فعالیت گیرنده های غشاء سلولی نظیر egfr یا گیرنده رشد اپیدرمال وابسته است. egfr یک نقش کلیدی در اکثر فرآیندهای سلولی درگیر در گسترش تومور دارد و بعنوان یک هدف امیدوار کننده برای درمان سرطان می باشد. ایمونوتراپی یکی از بهترین استراتژیها در درمان سرطان می باشد و ایمونوتوکسین ها در این میان از جایگاه برجسته ای برخوردار هستند . برای تولید آنتی بادی مونو کلونال ضد egfr انسان، ابتدا شش موش balb/c ماده 6 الی 8 هفته ای ، در چهار نوبت علیه سلولهای سرطانی a431 که در سطح خود به مقدار زیاد egfr را بیان می کنند،ایمونیزه شدند. سپس ایمون ترین موش جهت فیوژن انتخاب شد . مایع روئی هیبر یدو ماها از لحاظ تولید mab بروش الایزا غربال شدند . کلونهای مطلوب جهت limiting dilution انتخاب شدند. آنتی بادی مونوکلونال در in vitro به مقدار زیاد تولید ، و اثر آن بر روی سلولهای a431 بررسی شد. برای تولید توکسین نوترکیب pe38 ، ژن توکسین و وکتور pet-22b بوسیله آنزیمهای noti و ndei هضم گردیده و بوسیله آنزیم لیگاز ژن در وکتور کلون گردید. ترانسفورماسیون وکتور نو ترکیب در باکتری e.coli بوسیله شوک الکتریکی صورت گرفت. تولید توکسین بوسیله iptg القا گردید و توکسین تولید شده، با استفاده از ستونهای نیکل تخلیص شد. توکسین با آنتی بادی به روش شیمیائی کونژوگه گردیدند و اثرات ایمونوتوکسین در القای آپوپتوزیس روی سلولهای توموری ، با استفاده از روش الایزا بررسی گردید. در این بررسی 118 کلون حاصل گردید که از بین آنها 10 کلون دارای جذب بالای 1 بوده و 3 کلون دارای جذب بالای 1/3 جهت limiting dilution انتخاب شدند. حاصل رقت محدود (l.d) 4 کلون دارای جذب حدود 1/5 شد.آزمایش mtt نشان داد که آنتی بادی تولید شده به مقدار 35% مانع از رشد سلولهای a431 در محیط کشت ، در مقایسه با گروه کنترل گردید. ایمونوتوکسن باعث القا 62% آپوپتوزیس در سلولهای توموری گردید. باتوجه به نتایج این بررسی ، آنتی بادی مونوکلونال و ایمونوتوکسین تولید شده، اگر بصورت نوترکیب تولید شوند، می توانند در درمان تومورهای عرضه کننده egfr کاربرد داشته باشند.