رأی داوری ، هدف نهاد داوری است و با صدور رأی ، داوری به نتیجه طبیعی خود می رسد اما در عمل گاه پیش می آید که رأی داوری مورد قبول یکی از طرفین موافقتنامه داوری نمی باشد و آن طرف (محکوم علیه) تلاش می نماید، تا با توسل به روشی که مورد حمایت قانون گذاران و اسناد کنوانسیون های بین المللی باشد از شناسایی و اجرای آن خودداری به عمل آورد . اینجاست که بحث اعتراض مطرح می شود چون دعوی ابطال در بیشتر نظام های حقوقی با الهام از اسناد وکنوانسیون های بین المللی، نظیر کنوانسیون شناسائی و اجرای احکام نیویورک و قانون نمونه آنسیترال بعنوان تنها راه اعتراض، در نظر گرفته شده است و مبانی و جهات لازم جهت طرح دعوی ابطال بعنوان اعتراض نیز منصوص شده است. که محکوم علیه داوری با توسل به آن مبانی و طرح دعوی ابطال از اجرای رأی داوری امتناع می نماید. همچنین مبانی دیگری وجود دارد که، دادگاههای ملی با ملاحظه آن، راساً از اجرای رأی داوری، خودداری بعمل می آورد. در این پایان نامه تلاش شده است تا جایگاه واقعی مبانی مذکور در حقوق ایران به نسبت سایر نظام های حقوقی ملی و اسناد و کنوانسیون های بین المللی شناسایی ، و نقش هر کدام در ابطال یا بطلان رأی داوری به صورت مقایسه ای تبیین شود.