چکیده بهاء زهیر با تصحیح زبان عامیانه و قراردادن آن بر پایه دستور زبان عربی شیوا توانست میان زبان عربی عامیانه و شیوا نزدیکی ایجاد کند و زبان رایج را برای بیان معانی و عواطف خویش بکار گیرد. شاعر در شعرش متاثر از گونه ای نوپردازی هنری است که در نزد سرا یندگان و نویسندگان پایان دوره فاطمی رواج دارد و نویسندگانی چون " قاضی فاضل "، " ابن سنا الملک"، و " عماد اصفهانی " پیرو او بودند. بهاء زهیر در سرودهایش از مصر و چشم اندازهای طبیعی آن سخن می گوید و این چشم اندازها همواره وی را به شادی می آورد، هر چند در این میان از حجاز و شور و اشتیاق خویش بدانجا نیز سخن می راند. شاعر از اسلوبهای بلاغی و زیبا شناسی مانند تشبیه، مجاز، استعاره و کنایه برای نمایش احساس خود بیشترین بهره را جسته است، که پرداختن به این اسلوبها در شعر وی موضوع این پژوهش است.