پس از انحطاط شعر در اواخر دوره ی سبک هندی و پیچیده گویی های سنگین شاعران این دوره ، گروهی از دوست داران شعر و ادب شیرین پارسی به فکر باز آفریدن شکوه و عظمت از دست رفته ی شعر افتادند . تنها راهی که به نظر ایشان رسید جستجو و تتبّع در آثار شاعران بزرگ دوره های گذشته و سرودن اشعاری به سبک و شیوه ی آنان بود . دوره ی این شاعران در آینده به دوره ی بازگشت ادبی مشهور شد . در این پژوهش میزان موفّقیت شاعران دوره ی بازگشت در شناخت و بازآفرینی ویژگی های زبانی شعر سبک خراسانی سنجیده شده است . در مجموع این شاعران در این بازآفرینی موفق بوده اند .