پژوهش حاضر با عنوان "تعامل جبهه ملی با جنبش اسلامی ایران (از 40-1360) در اصل، پاسخی به این پرسش است که "چرا جبهه ملی به رغم مشی غیر دینی خود با جنبش اسلامی به رهبری امام خمینی همراهی کرد؟"پس از مطالعه اسناد وداده ها و نیز مقایسه دوره های تاریخی این فرضیه مطرح شد که: "جبهه ملی تصورمی کرد امام و دستگاه روحانیت در نهایت راهی جز رفتار علمای مشروطه خواه ندارند و ناگزیر به استقرار دموکراسی و ایجاد حکومت مبتنی بر آراء عمومی تن خواهند داد از این رو، به همراهی با آنان پرداختند." فرضیه مذکور با روش توصیفی- تحلیلی به آزمون گذاشته شد که در نهایت این نتیجه حاصل گردید: که جبهه ملی هم، تحت تأثیر مشکلات داخلی بعد از ملی شدن صنعت نفت وهم شکست مبارزات پارلمانی خویش که با شعار "عمل به اجرای صحیح قانون اساسی مشروطه" صورت می گرفت، از یک سو در حاشیه قرار گرفت و عملا قادر به بسیج توده های مردم نبود و از سوی دیگر تحت تأثیر این تصور قرار داشت که در صورت همکاری و همراهی با نهضت اسلامی، سرانجام می توانند قدرت اجرایی را از چنگ روحانیت خارج ساخته و خود مستقیما آن را بدست گیرند؛ زیرا از نگاه آنان، نیروهای مذهبی به رهبری امام فاقد قدرت اجرایی و مدیریتی قلمداد می شدندو باور غالب این بود که روحانیان در نهایت به امور مذهبی و معوی صرف در جامعه اکتفا خواهند کرد و قدرت اصلی و اجرایی را چون گذشته بار دیگر بدست نیروهای ملی خواهند سپرد، سرانجام مجبور به همراهی و همگامی با انقلابیون مذهبی شدند.