مطالعه "رابطه دینداری و عملکرد آموزشی معلمین"؛ با هدف جبرانِ بخشی از کمبودهای مطالعات جامعه شناختی مرتبط با موضوعات اساسی دو نهاد "دین" و" آموزش و پرورش" و پاسخ به سوالِ «آیا می توان گفت که معلمین دیندارتر، لزوماً معلمینی موفق تر در امر آموزش (تدریس دروس) هستند؟»، بر اساس مدل سنجش دینداری «شجاعی زند» (1384) به انجام رسیده است. روش پژوهش؛"پیمایش" است _از نوع تحقیقات مقطعی_ با جامعه آماری 2440 نفر (معلمان شاغل در مدارس راهنمایی چهار ناحیه آموزش و پرورش شهر قم، در سال تحصیلی 88-1387). ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه ای است با 45 گویه که به روش" نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای"، در بین حجم نمونه برآورد شده از طریق فرمول «کوکران»، شاملِ 400 نفر (200 معلم زن و200 معلم مرد)، توزیع گردیده است. مهم ترین یافته های تحقیق، نشان می دهند که: - بین میزان دینداری و التزام معلمین به ابعاد مختلف دینداری و متغیرهای جنسیت، سن، رشته تحصیلی و محل تولد آنها رابطه وجود دارد. - عملکرد آموزشی معلمین؛ با توجه به متغیر جنسیت و رشته تحصیلی، به شکل معناداری متفاوت می باشد. - هر یک از ابعاد دینداری، سهم و اثری متفاوت بر روی دینداری کلی فرد دارند؛ به نحوی که در بین نُـه بعد دینداری (که همگی دارای همبستگی مثبت با متغیر دینداری هستند)؛ دو بعد شرعیات و عبادیات، بیشترین و بعد اعتقادات، کمترین سهم و اثر را در تبیین متغیر دینداری دارند. - بین دینداری و عملکرد آموزشی معلمین، رابطه مستقیم وجود دارد و در مجموع؛ 6/76 درصد از کل واریانس متغیر وابسته، توسط کلیه متغیرهای مستقل (ابعاد دینداری) و واسط (دینداری کل)، قابل تبیین می باشد. - در بین متغیرهای مستقل؛ موثرترین اثر متعلق است به سه بعد اخلاقیات (198/0= b)، شرعیات (175/0= b) و عبادیات (148/0= b) و کمترین اثر هم، مختص دو بعد اعتقادات (014/0= b) و ایمانیات (028/0= b). البته متغیر دینداری (312/0= b)، خود دارای بیشترین سهم و وزن در تبیین متغیر عملکرد آموزشی معلمین می باشد.